CZCIGODNI (VENERABLES)

Teksty zaczerpnięte z Wikipedii, tłumaczenie własne amatorskie z języka angielskiego wykonał x. Jarek Wiśniewski. Tekst ma charakter brudnopisu.

 
Czcigodna Isabel Larraniaga Ramirez

• Fundatorka Sióstr Szarytek Najświętszego Serca Jezusowego (Sisters of Charity of the Sacred Heart of Jesus)
• 19 listopada 1836 - Manila, Philippines
• 17 stycznia 1899 - Havana, Cuba
• Nihil Obstat 17 grudnia 1982
• Ogłoszona Czcigodną (Venerabilis) 26 marca 1999

Isabel Larrañaga Ramirez ("Isabel of the Heart of Jesus") jest Czcigodną w kościele rzymsko-katolickim. Urodziła się w Manili na Filipinach. Jej proces beatyfikacji jest w toku i ma numer protokołu: 994. Postulowały beatyfikację, Siostry Szarytki Najśw. Serca Jezusa z Hiszpanii. Jest założycielką tego właśnie Zgromadzenia.

Życie

Czcigodna Isabel Ramirez urodziła się 19 listopada 1836 w Manili na Filipinach, jako najmłodsza spośród 10-ga dzieci. Jej rodzice to Juan Andres Ma. de Larranaga (Gubernator Wojskowy Manili w tym okresie) i Isabel Ramirez Patino. Jej rodzice byli Hiszpanami, a ona stała się Filipinką, z urodzenia, z racji na cnoty i obywatelstwo. Była ochrzczona w kościele św. Michała Archanioła w Malacanang 30 dni po urodzeniu. W 1855 razem z matką i bratem Francisco Adrian, wyjechali do Limy, do Peru. Isabel miała w tym czasie już 18 lat. Zaangażowała się całkowicie w apostolat. Po 7 latach, w wieku 25 lat, razem z matką wyjechała do Madrytu.

Śmierć

W 1894 Matka Isabela wysłała ekspedycję na Kubę. Sytuacja polityczna w tym kraju była bardzo delikatna. Podczas drugiej wizyty cierpiała na serce. Dodatkowym cierpieniem dla niej była wojna, jaka właśnie wybuchła w tym czasie i spowodowała jej śmierć 17 stycznia 1899. Pozostawiła po sobie kwitnący zakon, który wkrótce po jej śmierci rozszerzy swą obecność pośród czterech narodów: Puerto Rico, Venezuela, Peru, Chile.

Proces beatyfikacyjny

17 grudnia 1982 jej proces beatyfikacyjny formalnie rozpoczął Jan Paweł II, nadając jej tytuł Sługi Bożej Isabel Larrañaga Ramírez ("Isabel of the Heart of Jesus"). Po upływie siedemnastu lat, 26 marca 1999, Sługa Boża Ramirez została podniesiona do tytułu Czcigodnej (Venerabilis) przez tegoż Jana Pawła II.

Czcigodna Ignacia del Espritu Santo Juco

• Fundatorka Sióstr Maryi Panny (Religious of the Virgin Mary)
• 1 lutego 1663 - Binondo, Manila, Filipiny
• 10 września 1748 - Manila, Filipiny
• Nihil Obstat 20 października 1986
• Ogłoszona Czcigodną (Venerabilis) 6 lipca 2007
• Quezon city - dom generalny Zgromadzenia Sióstr Maryi Panny

 Venerable Ignacia del Espíritu Santo, znana również jako Matka Ignacia (1 lutego 1663 – 10 września 1748), była Filipinką, zakonnicą w kościele rzymsko-katolickim. Znana z powodu swej pobożności i cnoty ubóstwa, ufundowała Zgromadzenie Sióstr Zakonnych Maryi Panny, pierwsze tubylcze filipińskie zgromadzenie, zaaprobowane w Watykanie na terenie Filipińskiej Republiki. Matka Ignacja od Ducha Świętego (Ignacia del Espíritu Santo) została nazwana Czcigodną (venerabilis) przez Papieża Benedykta XVI w 2007r.

Wczesne życie

Za datę urodzin Matki Ignacji del Espíritu Santo przyjmuje się 1 lutego 1663. Sądzi się tak, zgodnie z kulturą tego okresu, kiedy to zapisywano datę chrztu, a nie urodzin. Chrzest natomiast miał miejsce 4 lutego 1663 w kościele Trzech Króli w Piątym Pariam de Chinos (Chinatown), przez dominikańskiego kapłana fra Alberto Collares O.P.

Ignacia była jedynym dzieckiem Filipinki Maríi Jerónimy i Jusepe Iuco, chrześcijanina pochodzenia chińskiego z miasta Amoy. Mając 21 lat była nagabywana przez rodziców, by wyjść za mąż, ale wpierw udała się po poradę do kapłana pochodzącego z Czech, o nazwisku Paweł Klein. Ksiądz udzielił jej rekolekcji ignacjańskich, w trakcie których Ignacja pogrążyła się w pobożności. W tym okresie samotności i modlitwy Ignacja zdecydowała, że pojdzie za głosem powołania zakonnego, które nazwała "służbą majestatowi bożemu" i żyć potem swoich brwi (“live by the sweat of her brow”). Zgodnie ze świadectwem ks. Murillo Velarde, współczesnego jej czasom biografa, który ją znał osobiście, Ignacia porzuciła dom rodzicielski z igłami i parą nożyc w rękach.

Życie zakonne

Ignacia była oburzona hiszpańskim zakazem przyjmowania do zakonów męskich jak i żeńskich osób pochodzenia filipińskiego. Matka Hieronima od Wniebowstąpienia (Jeronima de la Asuncion) była pierwszą hiszpańską siostrą, która przybyła na Filipiny z zamiarem otwarcia klasztoru, lecz z powodu rasistowskich przepisów i uprzedzeń wobec Filipińczyków, w tym okresie nie pozwalano na składanie ślubów zakonnych i przebywanie Filipińczyków w zakonach.

W nadziei, że przepisy się kiedyś zmienią, Ignacia zamieszkała samotnie w pustym domu na zapleczu Kolegium Księży Jezuitów w Manili. Poświęciła się modlitwie i pracy, czym zaimponowała wielu miejscowym dziewczętom.

Ignacja zaczęła brać je pod swe skrzydła i uczyła ich nawyków zakonnych, pomimo braku zgody władz kościelnych na taką formę życia zakonnego. Nazywano tę grupę sióstr "Błogosławione Maryi Panny" (Beatas de la Virgen María - po ang. "Religious of the Virgin Mary"). Mieszkały w jezuickim klasztorze. Często chodziły do Komunii do kościoła św. Ignacego, który został zburzony w czasie II wojny światowej. Modliły się publicznie i korzystały z duchowego kierownictwa Jezuitów oraz ze spowiedzi. Opowieści ludowe głoszą, że siostry żyły duchowością ascetyczną, znosząc wielokroć głód i nędzę. Często żebrały o garść ryżu, sól i drewno opałowe. Utrzymywały się z pracy rąk własnych i z ofiar zaprzyjaźnionych ludzi.

Z racji na wzrost powołań, siostry potrzebowały większej stabilizacji i statutów (Religious Constitution). Przyjmowały wyłącznie młode kandydatki i kilka starszych kierujących zgromadzeniem. Zajmowały się uczeniem katechizmu i pracami ręcznymi.

Konstytucja Zgromadzenia

W 1726 Ignacia napisała historię swego zgromadzenia oraz konstytucję zakonu i przekazała do Kurii Archidiecezji w Manili, prosząc o kościelną aprobatę. Fiscal Provisor Manili formalnie zagwarantował w 1732. Ignacia postanowiła zrezygnować z funkcji Matki prowincjalnej i prowadziła życie zwykłej profeski aż do swej śmierci 10 października 1748.

Po jej śmierci w 1748, Arcybiskup Manili Pedro de la Santísima Trinidad Martínez de Arizala O.F.M. wyraził się z podziwem o rosnącym w siłę zgromadzeniu takimi słowami: ....Żyją we wspólnocie o wielkiej sile, na chwałę całego miasta i dla wspólnego dobra. Odziewają się w czarny strój o formie tuniki z bawełny pokryty mantią. Uczestniczą w codziennej Mszy św. u Jezuitów, gdzie również otrzymują sakramenty. Nie prowadzą życia klauzurowego, bo muszą się utrzymywać z pracy rąk własnych i z ofiar pobożnych przyjaciół."

W maju 1768 królewski dekret o kasacie Jezuitów wydany przez Karola II Hiszpańskiego dotarł do Manili. Jezuici musieli powrócić do Hiszpanii lub Włoch i dopiero papież Klemens XIV wydał zgodę na działalność sióstr ze zgromadzenia założonego w cierpieniu przez Ignację.

Śmierć i papieska aprobata

W 1732 arcybiskup Manili zaaprobował regułę podobną do tych, jakie są w innych zakonach żeńskich. Było wielką pociechą dla Ignacji oglądać wzrost małego stadka. Matka Ignacia del Espíritu Santo zmarła 10 września 1748 w wieku 85 lat. Zmarła, klęcząc na kolanach, po przyjęciu Komunii Świętej, w pobliżu ołtarza kościoła św. Ignacego w Intramuros.

31 lipca 1906r. amerykański Arcybiskup Manili Jeremiah James Harty wsparł siostry w kanonicznej erekcji zgromadzenia Matki Ignacji. Dokument z 1732r. utknął w Rzymie pod pretekstem nieprawidłowych sformułowań. 17 marca 1907 papież Pius X promulgował "dekret sympatii" (Decretum Laudis po ang: Decree of Praise), konstytucję i regułę zgromadzenia.

Dekret Aprobujący (Decree of Approbation) wydał papież Pius XI 24 marca 1931, dając tym samym status pontyfikalny całemu zgromadzeniu. 12 stycznia 1948 (na 200-lecie śmierci Matki del Espíritu Santo) papież wydał Dekret Definitywnej Aprobaty Konstytucji Zakonnych.

Czcigodna

Dekretem z 6 lipca 2007 papież Benedykt XVI zatwierdził dokumenty zebrane przez prefekta Kongregacji do Spraw Świętych i zadeklarował. Okazało się, że Sługa Boża Ignacja, fundatorka Zgromadzenia Sióstr Błogosławionej Panny Maryi, posiada w stopniu heroicznym cnoty teologiczne Wiary, Nadziei i Miłości wobec Boga i ludzi jak również cnoty kardynalne: Roztropność, Sprawiedliwość, Wstrzemięźliwość i Męstwo.

1 lutego 2008 Arcybiskup Manili Kardynał Gaudencio Rozales przewodniczył promulgowaniu Ignacji jako Czcigodnej w Mniejszej Bazylice św. Wawrzyńca (Lorenzo) Ruiz w Binondo w Manili.

Legalność

Aleje Matki Ignacji w dystrykcie Diliman w Quezon City zostały tak nazwane na cześć Matki Ignacji del Espíritu Santo, gdzie znajduje się Quezon City College Maryi (St. Mary's College, Quezon City), też prywatna szkoła należąca do Zakonu Sióstr Maryi Panny (Religious of the Virgin Mary) jak również kanał i biura TV ABS-CBN.

Urząd Miejski w Santa Ignacia w prowincji Tarlac również otrzymał imię od Matki Ignacji od Ducha św (Mother Ignacia del Espíritu Santo).

 Czcigodna Joaquina Maria Mecedes Barcelo Pages

• Współzałożycielka Sióstr Augustianek Naszej Pani Pocieszycielki  (Augustinian Sisters of Our Lady of Consolation)
• 24 lipca 1857 - Sarria, Barcelona, Hiszpania
• 4 sierpnia 1940 - Manila, Filipiny
• Nihil Obstat 18 czerwca 2002
• Ogłoszona Czcigodną (Venerabilis) 20 grudnia 2012
• Joaquina María Mercedes Barcelo Pages (Consuelo) urodziła się 24 lipca 1857 w Sarrià, Barcelona, w Hiszpanii. Była współzałożycielką Sióstr Augustianek Naszej Pani Pocieszycielki razem z siostrą, hiszpańską zakonnicą Sługą Bożą Matką Ritą Barcelo y Pages. Zmarła 4 sierpnia 1940 w Manili na Filipinach.

Życie i misje

Matka Consuelo urodziła się 24 lipca 1857 w Sarrià, Barcelona, w Hiszpanii. Była córką Salvadora Barceló y Roces i Marii Pagés y Campanya. Jej rodzeństwo: Salvador, Joaquin, Ana Maria i Ignes Joaquina Vicenta, przyszła Matka Rita Barceló.

Joaquina studiowała (14 lat) w Kolegium Służebnic Najświętszego Serca Jezusa (Colegio de las Esclavas del Sagrado Corazon de Jesus - The Slaves of the Sacred Heart of Jesus), w Barcelonie. Pomimo niezwykłej osobowości, czuła jednak powołanie do życia kontemplacyjnego, podobnie jak jej starsza siostra Ana Maria.

Wstąpiła do zakonu "las Comendadoras de San Juan de Jerusalén" w Barcelonie. Kontuzja kolana spowodowała opuszczenie zgromadzenia. Tymczasem Augustynki "Beatas Agustinas" otrzymały zaproszenie do Filipin, aby się opiekować dziewczętami, które osierocili rodzice podczas epidemii cholery. Pragnienie spełnienia się w zakonie powróciło. Wstąpiła do Augustynek (Beaterio de Mantelatas de San Agustin of Barcelona) jako postulantka. Dołączyła do drugiej grupy Augustianek, która wyruszyła na Filipiny 1 września 1883 i przybyła na miejsce 5 października tegoż roku.

21 listopada 1883 otrzymała tercjarski habit Augustianek w kaplicy dla sierot w Mandaluyong. Otrzymała imię zakonne "Sor Maria de la Consolacion" i była nazywana w skrócie "Sor Consuelo", aż do wstąpienia do nowicjatu. Jej śluby czasowe przyjął, pomimo wahania, Arcybiskup Manili i Sor Antonia Campillo - jako przełożona. Księża Augustianie zorganizowali skromną ceremonię w Sierocińcu w Mandaluyong 26 grudnia 1884. Świadkiem ślubów była Doña Maria del Carmen Ayala de Roxas. Sor Consuelo była piewszą kandydatką z Półwyspu Apenińskiego, narodzoną w Hiszpanii, która przyjęła szaty zakonne i składała śluby jako "Beata" (zakonnica) na Filipinach. W sierocińcu (Asilo) wydawała dzieciom pożywienie, ubrania, uczyła je, między innymi, muzyki. Potrafiła sprawić, że dziewczęta lgnęły do niej.

Kiedy miejscowa wspólnota rozdzieliła się na dwa klasztory, zdecydowała się pozostać w Asilo w Mandaluyong z Sor (siostrą) Monica, Sor Remedios i Sor Ritą, która była w tym czasie przełożoną. Pozostałe siostry zostały wysłane do klasztoru Beaterio de Santa Rita w Pasig, gdzie miały do czynienia ze studentkami, które mogły opłacić swoją edukację i pobyt u sióstr.

Życie w Manili było bardzo ciężkie. Spośród 7 sióstr, jakie wyjechały z Barcelony w 1883, tylko dwie rodzone siostry Barcelo pozostały. Aby wypełnić ten brak pracowników dla Asilo, Sor Rita i Sor Consuelo zaproponowały dwa rozwiązania, symultanicznie czekając na nowe adeptki z nowicjatu stworzonego przez siostry, które powróciły z Filipin do Barcelony (nowa nazwa misjonarek z Filipin: Agustinas Misioneras de Ultramar) oraz narybek z Filipin spośród miejscowych dziewcząt, które czuły powołanie. Nowicjat dla Filipinek powstał w 1885. Matka Consuelo podjęła się roli Mistrzyni Nowicjatu.

W kraju panowały nastroje rewolucyjne podgrzewane przez konspiratorów z grupy Katipunan. Był to rok 1896, kiedy to siostry Barceló i filipińskie juniorystki wypraszały łaskę przetrwania u swej patronki, Naszej Pani Pocieszycielki (Our Lady of Consolation). Nie doszło do żadnych incydentów w pobliżu klasztoru i sierocińca. Kiedy rewolucja wybuchła na dobre w 1898, siostry zamieniły się rolami. Cosuelo została przełożoną klasztoru i sierocińca, natomiast Rita podjęła się pracy w nowicjacie jako Mistrzyni.

Kiedy zaczęła się filipińsko-amerykańska wojna, w sierocińcu było 200 dzieci i wszystkie uciekły, by się schronić w Manili. Stało się to 11 czerwca 1898r. Gdy Amerykanie wkroczyli do miasta, Prowincjał Augustianów rozwiązał klasztor i sierociniec. 13marca 1899 obie siostry w imię posłuszeństwa opuściły z żalem Filipiny, modląc się o możliwość powrotu. Ich filipińskie wychowanki-zakonnice pozostały bez centa i bez możliwości zdobywania środków na przetrwanie. Mimo to miały wolę przetrwania, ich duch podtrzymywały siostry szarytki, szczególnie Matka Maria Ocariz. Złożyły one prośbę, aby je afiliować do Augustynek Misjonarek (Agustinas Misioneras) z Madrytu. Pisały również do klasztoru w Barcelonie. Wszystkie prośby zostały odrzucone.

Filipińskie Augustianki (Agustinas Terciarias de las Islas Filipinas) otrzymały 31 maja 1902 oficjalną agregację do Zakonu Augustianów, dzięki Przeorowi Generalnemu w Rzymie. Stało się tak, dzięki rekomendacji Matki Rity, krótko przed jej śmiercią w Barcelonie.

Po powrocie do klasztoru w Barcelonie, Matka Consuelo zaadoptowała się w klasztorze na tyle dobrze, że siostry wybrały ją na swoją przełożona w lutym 1903. W tym zakonie to była bezprecedensowa decyzja, bo na przełożoną zwykle wybierano siostrę, która w danym klasztorze odbywała formację. Było też niespotykane, by jakaś siostra zarządzała dwoma, tak oddalonymi od siebie klasztorami (Mandaluyong and Barcelona).

11 stycznia 1904 ks. Bernabe Jimenez, kierownik duchowy filipińskich sióstr Augustianek, napisał do Matki Consuelo. Poinformował, że apostolski delegat na Filipinach przychylił się do prośby filipińskich sióstr Augustianek i pozwala dwu siostrom Barcelo na powrót do Manili. Niestety, Matka Rita zmarła 14 maja 1904, zanim zdążyła się przygotować do wyjazdu. 18 czerwca 1904 Matka Consuelo powróciła na Filipiny samotnie.

Matka Consuelo po powrocie objęła swą opieką nowicjat pod wezwaniem św.Józefa w Sta Ana (St. Joseph in Sta. Ana) w Manili. Następnie zarządzała Kolegium (Colegio de la Consolacion) Manila, aż do 1915, kiedy to została wybrana na pierwszą Przełożoną Generalną. Pozostawała na tym stanowisku przez pięć kadencji pięcioletnich, czyli 25 lat aż do śmierci. Kolegium zostało całkowicie zniszczone przez pożar w 1909, siostry znalazły przystań w Kolegium św. Izabeli (Santa Isabel College) i Kolegium św Rity (Santa Rita College). Niespodzianie,12 lutego 1910, Kolegium de la Consolacion otrzymało licencję państwową, jako pierwsza uczelnia na Filipinach w okresie amerykańskiej dominacji.

Śmierć

31 lipca 1940 dwa ataki serca spowodowały hospitalizację. Biskup Michael J O'Doherty odwiedził ją w szpitalu, ale była już w komie. Gdy dostrzegł płaczące siostry zapytał: "Czemu płaczecie, radujcie się, że macie świętą w niebie, która się za wami będzie wstawiać. Jeśli Matka Consuelo nie warta jest nieba to znaczy, że nikt nie wart i niebo jest puste". Consuelo zmarła rankiem 4 sierpnia 1940 w wieku 83 lat. Jej ciało było wystawione w kaplicy Kolegium de la Consolacion, dokąd setki wychowanek młodych i starych podążały, by się pożegnać z miłością i wdzięcznością. Jej pogrzeb był manifestacją jej tryumfu.

Legalność

Główną teologiczną cnotą, jaką można opisać osobowość Matki Consuelo, jest miłość, jaką ona przejawiała wobec Boga i ludzi. Wszystkie słowa i dzieła potwierdzały jej charytatywny styl, wypływający z miłości. Demonstrowała to w klasztorze i sierocińcu, wobec sióstr z innych kongregacji, wobec biskupa i kapłanów, nauczycieli i personelu augustiańskich szkół, wobec krewnych, ale przede wszystkim wobec biednych. Wyrażało się to w jej kazaniach, jakie wygłaszała do sióstr, prosząc, by nie ignorowały biednych.

Była również sprawiedliwa. Chciała każdemu dać to, co mu się należy. Oddała Bogu wszystko, co mogła poprzez ofiarę dla kościoła i jej zakonu. Roztropność, męstwo, wstrzemięźliwość pomagały jej sądzić sprawiedliwie i z miłością, każdą trudną sytuację w klasztorze i indywidualnie wobec każdej z sióstr.

Żyła przykładowo wedle rad ewangelicznych w posłuszeństwie, ubóstwie i czystości oraz pokorze. Była prawdziwą córą św. Augustyna, w wierności wobec reguł i miłości wobec życia wspólnotowego, przyzywając wszystkie siostry do jedności serca i umysłu.

Kult

Trwa proces beatyfikacyjny Barcelo Pages, protokół numer 2472 zatwierdzony przez Kongregację do spraw Świętych 18 czerwca 2002r. Była ogłoszona Sługą Bożą 20 grudnia 2012, Czcigodną Sługą Bożą.

Mother Rita [Ines] Barcelo y Pages

• współzałożycielka Sióstr Augustianek Naszej Pani Pocieszycielki
• 20 kwietnia 1843 - Sarria, Barcelona, Hiszpania
• 14 maja 1904 - Barcelona, Hiszpania

Mother Rita [Ines] Barcelo y Pages była przełożoną i współzałożycielką Sióstr Augustianek Naszej Pani Pocieszycielki, wspólnie z Czcigodną Sługą Bożą Joaquina Mercedes Barcelo Pages. Jej proces beatyfikacyjny toczy się na Filipinach, w kraju, dla którego przyniosła swą misyjną posługę z oddaniem.

Życie i misje

Ines Barcelo 'y Pages urodziła się 20 kwietnia 1843 w Sarria, Barcelona w Hiszpanii. Była drugim z pięciorga dzieci Salvador Barcelo i Maria Pages. Wstąpiła do kontemplacyjnego Zgromadzenia "Beaterio de Mantelatas de San Agustin" w Barcelonie i otrzymała imię zakonne Sor Rita.

6 kwietnia 1883 przybyła do Manili jako jedna z 4 Błogosławionych (Beatas - hiszpański tytuł sióstr klauzurowych), które przybyły jako wolontariuszki, by opiekować się sierotami ocalałymi z epidemii cholery 1882 r. Wzięły pod opiekę Sierociniec Mandaluyong.

Po kilku miesiącach kolejne siostry przybyły im na pomoc z Hiszpanii i była wśród nich najmłodsza rodzona siostra Joaquina, która była w tym czasie w zakonie jako postulantka. Pierwsze śluby zakonne złożyła dopiero następnego roku i otrzymała przy tej okazji zakonne imię Sor Consuelo.

28 maja 1884 Matka Róża była ustanowiona Przełożoną Sierocińca Mandaluyong. Przez wiele kolejnych lat poświęcała się całkowicie temu dziełu w pokornej wierności, z pełnym oddaniem i mężną nadzieją pokładaną w Bożej Miłości. W jej obecności sierociniec był niebem radości i miłości, pomimo że piętrzyły się trudności. Z czułością wzięła na siebie potrzeby otaczających ją nieszczęśników.

Jej życie kontemplacyjne przebiegało na wieczornych adoracjach przed Najśw. Sakramentem w intencji sierot. Niestety, choroby i inne powody spowodowały masowy wyjazd sióstr z powrotem do Hiszpanii w 1888. Matka Rita i Matka Consuelo były jedynymi hiszpańskimi siostrami, jakie pozostały na posterunku. Pobożność i przykład osobisty matki Rity nie poszły na marne. W 1899 Kapituła ojców Augustynów w Manili wydała zgodę na werbowanie rodowitych Filipinek do "Trzeciego Zakonu" św. Augustyna. W 1890 pierwsze siostry Filipinki złożyły śluby zakonne i zajęły się opieką nad sierotami. Wspólnota rosła i przetrwała kryzys roku 1896, kiedy to wybuchła Filipińska Rewolucja, lecz następnie w 1898r. wybuchła hiszpańsko-amerykańska wojna, na skutek której Matka Rita musiała opuścić swoje 16 filipińskich adeptek. W 1897 przyjęła funkcję Mistrzyni Nowicjatu, ale przełożeni manilskich Augustianów poprosili dwie hiszpańskie fundatorki zgromadzenia, by wróciły do Hiszpanii.

Wedle ślubu posłuszeństwa, dwie rodzone siostry opuściły Filipiny 13 marca 1899. Matka Rita wielokroć monitowała u przełożonych chęć powrotu na Filipiny do sióstr i ludzi, których nauczyła miłości. Światełko nadziei na powrót zapaliło się dokładnie w tym czasie, kiedy to Matka nieszczęśliwie się potknęła, upadła i uszkodziła kręgosłup.

Wkrótce potem 14 marca 1904 zmarła w tym samym klasztorze, w którym złożyła swe pierwsze śluby zakonne 21 września 1873.

Prawdziwie kobieta wielkich walorów Mother Rita pozostawiła swoim filipińskim adeptkom przykład siły i nieustannego posługiwania.

Kanonizacja

Po nadaniu Matce Consuelo tytułu Czcigodnej w grudniu 2012, Kongregacja do spraw Świętych ogłosiła otwarcie procesu beatyfikacji Matki Rity, czekamy jednak na cud, który ułatwi proces. Proces badania świętości wszczęli Augustianie Rekolekci i Zgromadzenie sióstr Augustianek wspólnie z Diecezją Manila. Obecnie nazywamy ją Sługą Bożą.

 Czcigodny Aloysius Schwartz

•  Kapłan Archidiecezji Manila, Założyciel Zgromadzenia Sióstr Maryi z Banneux i Braci Chrystusa (Sisters of Mary of Banneux - Brothers of Christ)
•  18 września 1930 - Washington D.C. USA
• 16 marca 1992 - Manila, Filipiny
• Nihil Obstat 27 listopada 2003
• Ogłoszony Czcigodnym (Venerabilis) 22 stycznia 2015

Czcigodny Aloysius Schwartz (18 września 1930 – 16 marca 1992) był amerykańskim kapłanem kościoła rzymsko-katolickiego, który zapoczątkował program pomocy sierotom w Korei, Filipinach i Meksyku oraz założył Zgromadzenia Sióstr Maryi z Banneux i Braci Chrystusa. Ogłoszony Czcigodnym w 2015r.

Wczesne życie i rodzina

Aloysius Philip Schwartz urodził się w Waszyngtonie D.C. stolicy USA 18 września 1930. Był dzieckiem Louis'a Schwartz i Cedelii Bourassa. Jego ojciec sprzedawał meble metodą "od-drzwi-do-drzwi". Zamieszkał w Waszyngtonie w trakcie I wojny światowej. Tam znalazł pracę i zapoznał się z przyszłą małżonką. Był jedynym chłopcem, który zgodził się odmawiać razem z nią "Nowennę Łaski." Modlitwę tę przywiozła z ojczystych stron z Montany. Aloysius jest trzecim spośród 8 dzieci. Matka zmarła na raka, gdy Aloysius miał zaledwie 16 lat. Jego marzeniem z dzieciństwa było kapłaństwo. Z czasem pomysł go nie opuszczał, a nawet stawał się natarczywy. Chciał być diecezjalnym misjonarzem, poświęcającym się dla biednych i potrzebujących.

Życie kleryckie i święcenia

W 1944 wstąpił do Seminarium św. Karola (St. Charles Seminary) w Marylandzie. Stopień naukowy zdobył w Kolegium Maryknoll i w 1947 wstąpił do tego zgromadzenia misyjnego MM. Zakon bardzo mu się podobał, ale nie podobały mu się burżuazyjne standardy wewnątrz seminarium i mentalność niektórych współbraci. Kontynuował poszukiwania zakonu, który by bardziej odpowiadał jego standardom.

W Belgii zapoznał się z "Towarzystwem Pomocników Misyjnych" (Societe des auxiliaires des Mission - S.A.M.), założonym przez ks. Wincentego Lebbe, zwanego też "Apostołem Nowych Chin". Celem Towarzystwa było kształcenie świeckich kapłanów gotowych wspierać tubylczych biskupów w Afryce i Azji. Aloysius studiował teologię w LCU (Louvain Catholic University) w Belgii. Wakacje spędzał we Francji, pomagając tzw. "rag pickers" czyli bezdomnym. Pierwsze odwiedziny w sanktuarium Maryi Panny Biednych "Virgin of the Poor" zainspirowały go, aby swe powołanie zadedykować wedle posłania Maryi dla biednych.

Został wyświęcony jako kapłan diecezjalny 29 czerwca w 1957 r. w kościele św. Marcina w Waszyngtonie przez biskupa McNamara. Zaofiarował się do dyspozycji diecezjalnego biskupa w Pusanie w Korei Południowej. Przełożeni nie byli jednak przekonani, że sobie tam poradzi, bo nie ufali jego stanowi zdrowia. Zmartwiony takim stanem rzeczy wycofał się z S.A.M. i pojechał do Korei na własne ryzyko.

Praca w Korei i na Filipinach

8 grudnia 1957 przybył do Korei. Na skutek wojny domowej w Korei było mnóstwo wdów i sierot, w tym również sierot żebraków i dzieci ulicy. Połowa mieszkańców kraju nie miała pracy. Zajmowali się więc zbieraniem butelek i makulatury, żebrząc i co gorsza, kradnąc. Podziękował Bogu, że po 13 latach poszukiwań i przygotowań, trafił nareszcie na misje, gdzie może być naprawdę potrzebny najbiedniejszym z biednych.

Był tak gorliwy i pracował tak wiele, że pewnego razu upadł, odprawiając Mszę świętą. Postawiono mu diagnozę "żółtaczka". Leczenie nie dawało rezultatu, więc poradzono mu powrót do USA. Nie mając pieniędzy na samolot, wyżebrał u żołnierzy pozwolenie na podróż statkiem. Przebywając w USA, zorganizował akcję zbiórki środków na pomoc dla Korei. Apele wygłaszał na niedzielnych Mszach. W grudniu 1961 powrócił do Korei i został skierowany jako probszcz do parafii św. Józefa. Żył tak jak wszyscy biedacy z okolicy i kontynuował swe akcje charytatywne. Zorganizował oddziały Legionu Maryja, które go wspierały w poszukiwaniu potrzebujących. Z czasem zrozumiał, że te pobożne kobiety, aby służyć sercem i umysłem dla biednych, muszą być konsekrowane.

Stworzył Zgromadzenie Sióstr Maryi 15 sierpnia 1964 w Amnamdong, Pusan i 10 maja 1981 -  Braci Chrystusa. Jako założyciel był przykładem posługi dla biednych, który emanował niezachwianą wiarą i miłością do Boga w Eucharystii i w Piśmie Świętym, jak również w Biednych. Wcielał te ideały w serca sióstr i braci.

Wspólnie z Siostrami i Braćmi, Schwartz stworzył tzw. chłopco-miasta i miasta-dziewcząt "Boystowns i Girlstowns", aby opiekować się i inspirować oraz edukować sieroty, dzieci ulicy i dzieci z bardzo biednych rodzin, do lepszej przyszłości. Otaczał opieką wszystkich od pierwszego  dnia do późnej młodości.

Dzięki ich aktywności powstawały szpitale dla wieśniaków, hospicja i domy starców oraz domy dla bezdomnych, jak również dla samotnych matek. Wszyscy byli zaangażowani w akcję "pro life". Jego pomysł na pomaganie biednym był inspirowany nie tyle stroną materialną jak bardziej duchową biedą. Aloysius chciał podarować wiele dusz, Bogu i Maryi.

W 1983 otrzymał prestiżową międzynarodową nagrodę Ramon Mangsaysay za Porozumienie Między Narodami "International Understanding". Nagrodę corocznie orzekali wspólnie Prezydent Magsaysay i Kardynał Jaime Sinan. Wręczając nagrodę zaprosili Schwartza i jego zgromadzenie do pracy na Filipinach w Archidiecezji Manila.

Widząc pilne potrzeby i mnóstwo biednych, z wiarą wBożą Opatrzność, zorganizował w 1985 r. Dom Sióstr Maryi Panny w Sta. Mesa w Manili, rozszerzając swój program na Filipiny. Zaczęły powstawać domy dla bezdomnych dzieci, już po kilku miesiącach.

Choroba i śmierć

W 1989 zdiagnozowano u Aloysiusa ciężkie schorzenie o nazwie Amyotrophic Lateral Sclerosis (ALS). Zaakceptował to ze spokojem i radością, z męstwem, jako dar od Boga. Nie zważając na stan zdrowia rozpoczął budowę miasteczka chłopców i miasteczka dziewcząt w Meksyku, które nazwał "niedokończoną symfonią".

Wiele rzeczy się na niego zwaliło, prócz choroby. Czynił wszystko, by nie myśląc o własnych cierpieniach, zmniejszyć cierpienie innych. Musiał korzystać z wózka inwalidzkiego, a mimo to nadal działał na rzecz biednych. Spędzał długie godziny przed Najświętszym Sakramentem, odmawiając różaniec, słuchając spowiedzi i głosząc Słowo Boże, wygłaszał słowami przykłady cnót potrzebnych: prawdy, sprawiedliwości, czystości, miłosierdzia, skruchy i mocy. Jego miłość do Boga i ludzi spalała go. Nie tylko pomagał biednym, ale sam żył biednie. Zmarł 16 marca 1992 r. w Girlstown w Manili i był pochowany w Boystown w Cavite, obecnie Girlstown.

Legalność

Siostry Maryi Panny i Bracia Chrystusa dalej żyją wedle charyzmatu Aloysiusa, bezpłatnie służąc tysiącom biednych w Korei, Filipinach, Meksyku, Gwatemali, Brazylii i Hondurasie. Oficjalnie zainaugurowano proces beatyfikacji i kanonizacji Aloysiusa Schwartza w Mniejszej Bazylice Niepokalanego Poczęcia, Katedrze Intramuros w Manili na Filipinach 10 grudnia 2003.

29 maja 2004 w Kompleksie Girlstown Sióstr Maryi (The Sisters of Mary Girlstown Complex), Bo. Biga, Silang Cavite, Socrates B. Villegas, Biskup Pomocniczy Manili i Delegat Biskupi w imieniu Gaudencio Rosales, arcybiskupa Manili ogłosili uroczyście, że Archidiecezjalny Proces Beatyfikacji i Kanonizacji Sługi Bożego Aloysiusa Schwartz"a, założyciela Sióstr Maryi i Braci Jezusa, został zakończony.

6 października 2012 "Positio Super Vita Virtutibus et Fama Sanctitatis" (specjalny dokument o życiu, cnotach i opinii świętości) został skierowany do Eminencji Kardynała Angelo Amato, Prezydenta Kongregacji do Spraw Świętych i tam przebadany przez biegłych teologów. Specjalne Zebranie Doradców Teologicznych pod przewodnictwem Kardynała Amato, głosowało pozytywnie 6 marca 2014. Potwierdziło, że Sługa Boży praktykował cnoty teologiczne i główne w stopniu heroicznym.

22 stycznia 2015 Papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności cnót Czcigodnego Aloysiusa Schwartza.

14 marca 2015 w Girlstown w Silang, Cavite na Filipinach, w trakcie Eucharystii, której przewodniczył Kardynał Luis Antonio Tagle z Manili, złożył Bogu dziękczynienie za Promulgację Dekretu. Siostry Maryi i Bracia Chrystusa byli obecni razem z około 9000 "dzieci ks. Aloysiusa" z "miasteczek chłopców" i "miast dziewczynek", absolwentów z Korei, Filipin, Meksyku, dobrodziejów z różnych innych krajów (Sisters of Mary).

Jego bohaterskie życie, dodało męstwa wielu ludziom do tego, by podać pomocną dłoń tym, którzy są w wielkiej potrzebie.

Teksty zaczerpnięte z Wikipedii, tłumaczenie własne amatorskie z języka angielskiego wykonał x. Jarek Wiśniewski. Tekst ma charakter brudnopisu

Metro Manila
24 września 2016