Słudzy Boży

Teksty zaczerpnięte z Wikipedii, tłumaczenie własne amatorskie z języka angielskiego wykonał x. Jarek Wiśniewski. Tekst ma charakter brudnopisu.

S.B. Dionisia de Santa Maria Mitas Talangpaz

Współzałożycielka Zgromadzenia Sióstr Augustianek Rekolektek (Augustinian Recollect Sisters)
Ur. 12 marca 1691 - Calumpit, Bulacan, Filipiny
Zm. 12 października 1732 - San Sebastian, Manila, Filipiny
Nihil Obstat - 10 września 1999

Mother Dionisia Talangpaz z pochodzenia Filipinka, katoliczka. Wspólnie z siostrą Cecylią Rosa de Jesus Talangpaz założyły "Zgromadzenie Sióstr św. Sebastiana de Calumpang" (obecnie Siostry Augustianki Rekolektki) w 1719.

Siostry Augustianki Rekolektki, to drugi najstarszy lokalny filipiński zakon żeński, założony na Filipinach, po zakonie Sióstr Maryi Panny założonym przez Czcigodną siostrę Ignacię del Espiritu Santo.

Życie

Talangpaz urodziła się 12 marca 1691 w Calumpit, Bulacan, w na pół Kampampangańskiej rodzinie. Razem z młodszą siostrą Cecylią, osiadły nieopodal sanktuarium Naszej Pani z Góry Karmel w Manili. Prowadziły życie pełne poświęceń, pod opieką Augustianów Rekolektów i w lipcu 1725 otrzymały habity tercjarek i zamieszkały w tzw. "beaterio" (hiszp. klasztor). Siostry Talangpaz pochodziły ze szlacheckiej rodziny prehiszpańskich czasów z obu stron (ojcowskiej i matczynej).

Matriarchalni przodkowie tego szanowanego klanu mogli być "katalonami", pełniącymi religijne obrzędy na czczonym przez przodków kamieniu, nazywanym "Talangpaz."

Pra-pra wujek ze strony matki, brat Phelipe Sonsong (1611–1684) z Macabebe, Pampanga, był jezuickim bratem, który przyjął męczeńską śmierć na wyspach Mariańskich. Był wielkim czcicielem Naszej Pani z Góry Karmel, on również przekazał siostrom swą pobożność w spadku. Pradziad ze strony matki Don Augustin Pamintuan, odznaczył się wyraźnie w tzw. Rewolcie Pampango w 1660.

Klasztor San Sebastián

Dwie rodzone siostry, Matka Dionisia Mitas Talangpaz de Santa Maria (1691–1732) i Matka Cecilia Rosa Talangpaz de Jesus (1693-1731) z Calumpit, Bulacan, założyły w 1719 drugi lokalny filipiński zakon żeński, jaki przetrwał do naszych czasów. Ich nazwisko "talangpaz" oznacza "kamień węgielny" i to znamienne, że swój dom zakonny budowały na kamieniu. Teraz nazywany Zakonem Augustianek Rekolektek, który jest pierwszym niekontemplacyjnym klasztorem w światowym Augustiańskim Rekolekcyjnym Zgromadzeniu. Dzielne siostry Talangpaz opuściły komfortowy dom w Calumpit, Bulacan w 1719, aby wypełnić głos powołania. Ich augustiański przełożony wielokrotnie odrzucał ich prośby o pozwolenie na używanie habitu-mantelata. Usłyszawszy, że Rekolekci są bardziej skłonni do zaakceptowania filipińskich tercjarek przeniosły się do sanktuarium Naszej Pani z Góry Karmel, w San Sebastian, Calumpang w Manili, które było pod zarządem Rekolektów od 1621r. Wydzierżawiły domek w Bilibid Viejo nieopodal kościoła i wkrótce następne dwie tubylcze kandydatki przyłączyły się do nich. Znalazły też zaprzyjaźnionego spowiednika o nazwisku Fray Juan de Santo Tomas de Aquino, OAR.

Po sześciu latach wielkiej cierpliwości i modlitwy, kiedy to siostry zajmowały się wyłącznie szyciem, dało rezultat. Zarówno ojcowie jak i mieszkańcy Calumpang zaczęli siostry dostrzegać i szanować. Ponowiły prośbę o pozwolenie na używanie prostych tercjarskich habitów. Dzięki rekomendacji spowiednika i kilku innych zakonników, prośba została zaakceptowana i obłóczyny się dokonały w uroczystość Matki Bożej Szkaplerznej 16 lipca 1725 r. Był to również dzień 32 urodzin Matki Cecilii Rosy.

Po zakończeniu ceremonii, przeor San Sebastian, Fray Diego de San Jose OAR, przekazał siostrom w prezencie domek z nipy i bambusu na terenie klasztornego ogrodu. Mimo, że na razie nie było wielkich planów o tworzeniu nowego zakonu, to jednak wiele nowych sióstr się zgłaszało i pewne myśli na ten temat zaczęły się rodzić. Wkrótce dwie "indianki", z podobnie szlachetnych filipińskich rodów jak ich własny, zgłosiły chęć obłóczyn tercjarskich habitów i zamieszkały wspólnie. Po niedługim czasie było już sześć sióstr. Takim sposobem powstał klasztor św. Sebastiana (Beaterio de San Sebastian) de Calumpang.

Kontrowersje

Sława pierwszego klasztoru dla "Aborygenek" rozniosła się niespodzianie, że przyciągnęła uwagę wielu kandydatek. Było ich więcej, niż siostry były w stanie ogarnąć. Tak jak w wielu tego rodzaju instytucjach, do klasztoru zgłaszały się dwa rodzaje aspirantek: predysponowane do szlachetnych starań na rzecz wspólnoty w modlitwie i w pracy, i pasożytki, które szukają prestiżu lub uciekają od trudnej rzeczywistości swego codziennego życia w rodzinie i w świecie zewnętrznym. Nie jest rzeczą łatwą rozpoznać, do którego rodzaju ludzi zaliczyć każdą konkretną kandydatkę. Augustianie przeżyli szok. Ich południowa misja nie była przygotowana na tak wielką ilość nacisków ze strony "uprzywilejowanych Maurów", którzy chcieli ulokować swe córki w zakonie... Niektóre zostały przyjęte, inne nie. Czasami był problem z tzw. "wianem". Były dobre kandydatki, ale bez posagu i na odwrót, wielki posag, ale małe kwalifikacje, by być zakonnicą. W samym klasztorze były nieporozumienia na tle podejmowanych decyzji na korzyść lub przeciw konkretnym kandydatkom. Przyjmować najlepsze bez posagu, licząc na Bożą Opatrzność, czy może dać szansę bogatym kandydatkom i mieć dobre zabezpieczenie materialne, lecz gorsze standardy duchowe...

Przeor, który był człowiekiem impulsywnym, widząc te trudności zadecydował, że wszystkie 6 sióstr, które zostały obłóczone, mają zwrócić habity i opuścić klasztor natychmiastowo. Przeor nie zważał na łzy sióstr i rozwalił klasztor własnoręcznie z takim samym zapałem, z jakim go zbudował. Siostry były w wielkiej żałobie, wydzierżawiły ponownie swój pierwszy budynek z materiału zwanego "nipą", opłakując swe cenne habity. Wszystkie odrzucone aspirantki, zarówno ze stronnictwa "za" jak i "przeciw", monitowały do Augustianów, a zwłaszcza do ks. Juana, który był ich ojcem duchownym i spowiednikiem.

"Ojcze” - wzywały ks. Juana – „To jasne, że Pan Bóg i Maryja Panna chcą przetestować nasze intencje, oczyścić nasze dusze w tej drodze krzyżowej, drodze boleści. Ale nasza determinacja jest wielka i jesteśmy gotowe do zniesienia wielu nowych prób każdego dnia. Jesteśmy jak te ziarenka drzewa musztardowego, które wyciśnięto i zmielono. Z tych ziaren, kiedyś jeszcze coś wyrośnie, o czym ojciec Przeor może zaświadczyć, w cieniu tego drzewa ptaki zbudują swe gniazda i będą pięknie śpiewać pieśń chwały dla Boga". Tekst pochodzi od naocznego świadka tych wydarzeń, o nazwisku Fray Benito Gomez de San Pablo, OAR.

Mocna nadzieja charakteryzowała te siostry. Pośród ich przodków, zdarzały się już silne kapłanki. Miały wizjonerski talent tak wielki, że przekonały go takimi proroczymi słowami: "Ojcze Diego, bądź po naszej stronie. Teraz lekceważysz nas i wypędzasz, lecz możesz być pewny, że później będziesz wzruszony i szczęśliwy z naszego powrotu i podarujesz nam nasze habity ponownie, i nie tylko my dwie, ale wiele innych, które Nasza Pani z Góry Karmel natchnie do wstąpienia do tego klasztoru, by nam towarzyszyć. Mamy wielką nadzieję, że otrzymamy tę łaskę, ku naszej radości i ku radości kapłanów również. Lecz teraz musimy być cierpliwe i cierpieć dopóki Nasz Pan i jego Przenajświętsza Matka się nad nami zmiłują".

Dom zbudowany na kamieniu

Zadziwiony tymi słowami oraz rosnącą sympatią ze strony innych kapłanów wobec sióstr, przeor przeżył niezwykłą metamorfozę. Z bezpodstawnego przeciwnika przemienił się w twardego stronnika sióstr. Posłał im najpierw wiadomość, by go odwiedziły i przyjął je oznakami wielkiego szacunku.Obiecywał, że odtąd będzie je wspierał w budowie i wszelakich planach dotyczących klasztoru. Używając środków własnych oraz ofiar innych księży i dobroczyńców, wydał zarządzenie budowy nowego większego domu z drewna dla sióstr i ich przyszłych kandydatek. Lokalizacja miała być ta sama co przedtem, w ogrodzie klasztoru męskiego na wzgórzu.

Dla celów bezpieczeństwa i z racji na prywatność, zarządził również budowę solidnego ogrodzenia z kamieni i cegieł. Jak tylko budynek był gotowy, przeor zaprosił siostry, by osiedliły się w nim pod opieką Rekolektów. Zapewnił im stałą opiekę pod warunkiem, że te ze swej strony będą zajmować się praniem bielizny kościelnej oraz będą porządkować sanktuarium Naszej Pani. To były zadania, jakich siostry podjęły się z radością.

Te wzruszające przemiany miały miejsce w 1728. Fray Andres de San Fulgencio, OAR, nowy przeor w Klasztorze św. Sebastiana, zadbał o dokumenty potrzebne dla funkcjonowania klasztoru żeńskiego, czyli regułę i inne ustalenia pod tytułem "Formula y Metodo de gobierno para Nuestras Beatas Agustinas de San Sebastian".

Były tam reguły ogólnie przyjęte w tercjarskich wspólnotach oraz kolekcja siedmiu modlitw kanonicznych. Pierwszą przełożoną stała się starsza z sióstr, Matka Dionisia de Santa Maria. Ich walka duchowa się wypełniła. Matka Cecilia Rosa de Jesus i Dionisia de Santa Maria zmarły jedna po drugiej, w 1731 i 1732, kolejno wkrótce po złożeniu prostych ślubów zakonnych.

Biograf o nazwisku Fray Benito napisał: "Z historii tych dwu sióstr można wnioskować, że sama Królowa Karmelu powołała je, by je karmić w szczególny sposób, najsłodszym nektarem jej współczucia. Ich nieomylne i twarde życiorysy, o których możemy zaświadczyć aż po dzień śmierci, upewniają nas w tym przekonaniu."

Bardzo prorocze okazały się słowa Fray Benito de San Pablo, OAR, który powiedział im: "Mieszkając u Bożego źródła, te spragnione zakonnice wyrosną miłością w Bogu za jakiś czas i czule rozwiną gałązki Biblijnego drzewa musztardowego".

W klasztorze św. Sebastiana w Calumpang rozpoczął się wzrost kongregacji. Fundament, jaki siostry położyły na solidnym kamieniu, dawał owoce i rozwijał się, gdy już nie było na ziemi założycielek, które udały się po nagrodę w niebie -Matka Cecilia Rosa 31 lipca 1731 i Sor Dionisia 12 października 1732.

Zgromadzenie Sióstr Augustianek Rekolektek, założone w 1719 jest owocem misyjnego zapału Augustiańskich Księży Rekolektów na Filipinach. Było ono zatwierdzone kanonicznie jako Zgromadzenie Zakonne 19 sierpnia 1929, a pełną autonomię prawną otrzymały od papieża Pawła VI, 20 listopada 1970 r.

Śmierć

Dionisia zmarła w 1732, rok po swej młodszej siostrze Cecilii.

Sługi Boże

10 września 1999, proces beatyfikacji sióstr Talangpaz został otwarty, "Nulla Osta" gwarantując obu tytuły "Sług Bożych."

S.B. Cecilia Rosa De Jesus Talangpaz

Współzałożycielka sióstr Augustianek Rekolektek (Augustinian Recollect Sisters)
Ur. 16 lipca 1693 - Calumpit, Bulacan, Filipiny
Zm. 31 lipca 1731 - San Sebastian, Manila, Filipiny
Nihil Obstat - 10 września 1999

Cecilia Talangpaz jest Filipinką z plemienia Kapampangan, postacią wyznania rzymskokatolickiego. Wspólnie z rodzoną siostrą Dionizją, założyła klasztor "Beaterio de San Sebastian de Calumpang" (obecnie "Siostry Augustianki Rekolektki") w 1719 roku.

Siostry Augustianki Rekolektki są drugim w kolejności chronologicznej, tubylczym żeńskim zgromadzeniem zakonnym, powstałym na terenie Filipin, po Siostrach Maryi Panny założonych przez Czcigodną Ignację del Espiritu Santo.

Proces beatyfikacyjny sióstr Talangpaz trwa, numer protokołu: 2303.

Życie zakonne

Cecilia urodziła się 16 lipca 1693 w Calumpit, prowincja Bulacan, w rodzinie na pół-Kapampangańskiej. Razem ze starszą siostrą Dionizją, osiadły nieopodal sanktuarium Naszej Pani z Góry Karmel w Manili. Ich pobożne życie zwróciło na siebie uwagę księży Rekolektów, którzy się opiekowali sanktuarium i w lipcu 1725, siostry otrzymały habity tercjarskie oraz budynek klasztorny (beaterium).

Klasztor Świętego Sebastiana

Siostry Talangpaz stworzyły "Beaterio de San Sebastian de Calumpang". Po wielu latach objęły kierownictwo zgromadzenia nazywanego Augustiańskie Siostry Rekolektki ("Augustinian Recollect Sisters").

Śmierć

Cecilia zmarła w 1731, siostra Dionisia zmarła wkrótce po niej, w 1732.

Beatyfikacja

10 września 1999 proces beatyfikacji siostr Talangpaz został otwarty, "Nulla Osta" gwarantując obu tytuły "Sług Bożych."

S. B. William Finneman

Kapłan, profes wieczysty Zgromadzenia Księży Werbistów SVD (Society of the Divine Word)
wikariusz apostolski Calapan, męczennik
18 grudnia 1882 - Nadrenia-Westfalia (North Rhine-Westfalia), Niemcy
26 października 1942 - Verde Island, Batangas, Filipiny
Nihil Obstat - 7 grudnia 1999

Sługa Boży William (Wilhelm) Finnemann (18 grudnia 1882 – 26 października 1942), kapłan ze Zgromadzenia Księży Werbistów (Society of Divine Word), biskup pomocniczy archidiecezji Manila, apostolski wikariusz diecezji Calapan na Filipinach. Urodzony w Hultrop, Soest Nadrenia Westfalia w Niemieckim Imperium, przyjął śmierć męczeńską, którą mu zadano poprzez wrzucenie do morza w pobliżu Verde Island, na wybrzeżu Batangas City, w prowincji Batangas.

Kanonizacja

Trwa aktualnie proces kanonizacyjny w Kościele katolickim, prowadzony przez Kongregację do spraw Świętych, protokół sprawy numer 2290. Finnemann 7 grudnia 1999 otrzymał tytuł Sługi Bożego.

S.B. Alfredo Maria Aranda Obviar

Biskup Luceny
Fundator Misjonarek Katechetek Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus (Missionary Catechists of Saint Therese of the Infant Jesus)
Ur. 29 sierpnia 1889 r. - Lipa, Batangas, Filipiny
Zm. 1 października 1978 r. - Tayabas, Quezon, Filipiny
Nihil Obstat - 6 marca 2001 r.

Biskup Alfredo María Obviar (29 sierpnia 1889 – 1 października 1978) jest filipińskim Sługą Bożym, szanowanym przez Kościół katolicki. Jego proces beatyfikacyjny trwa. Był ogłoszony Sługą Bożym 6 marca 2001, numer protokołu 2398. Jest fundatorem i założycielem Misjonarek Katechetek Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus (Missionary Catechists of Saint Thérèse of the Infant Jesus). Był biskupem Luceny aż do swej śmierci.

Wczesne życie

Alfredo María Obviar y Aranda urodził się 29 sierpnia 1889 w Mataás na Lupa, Lipa Batangas. Jego rodzice: Telesforo Obviar i Florentina Catalina Aranda.

Wcześnie otrzymał solidną wiedzę religijną w Kolegium św. Franciszka Ksawerego w Manili, prowadzonego przez Jezuitów, które ukończył w 1901. Następnie studiował na Katolickim Uniwersytecie Ateneo de Manila, gdzie otrzymał tytuł Bakałarza Sztuk w 1914. Stąd udał się do Uniwersytetu św. Tomasza jako student Seminarium Pontyfikalnego, gdzie podjął studia teologiczne.

Obviar został wyświęcony na kapłana 15 marca 1919. Pracę podjął krótko po święceniach w mieście Luta (obecnie Malvar, Batangas). Następnie, jako wikary w parafii katedralnej w mieście Lipa od 1927 do 1944. W obu parafiach stworzył Centrum Katechetyczne dla plebsu i tzw. barrios. Pełnił funkcję Wikariusza Generalnego diecezji Lipa. Był również kapelanem i spowiednikiem w klasztorze Karmelitanek w Lipa.

Życie religijne

11 marca 1944 został mianowany pierwszym biskupem pomocniczym diecezji Lipa po 25 latach wiernej służby. Konsekrowany na biskupa 29 czerwca 1944, przez Arcybiskupa Guglielmo Piani SDB, tytularnego arcybiskupa Nikozji na Cyprze, który był głównym celebransem. Pedro Paulo Santos Songco, biskup Caceres (Naga) i César Marie Guerrero, tytularny Biskup Limisy w Tunezji byli współkonsekratorami. On również otrzymał tytuł honorowy Biskupa Linoe w Turcji od 11 marca 1944 do 21 czerwca 1959, kiedy to diecezja Linoe została reaktywowana jako część kościelnej prowincji Nicea.

22 stycznia1951 biskup Obviar był mianowany apostolskim administratorem nowej diecezji Lucena. Zachęcony swą wielką troską o katechetów, założył zakon Misjonarzy Katechetów św. Teresy (Missionary Catechists of St. Therese - MCST) 12 sierpnia 1958. Stało się to przy współpracy z Matką Mercy Medenilla, która jest w chwili obecnej przełożoną generalną zgromadzenia. Pierwszy klasztor MCST powstał w San Narciso, Quezon.

Aby zaspokoić braki personalne w szeregach księży, w nowej diecezji założył Seminarium Góra Karmel (the Mount Carmel Seminary), które później zamieniono na Szkołę Teologiczną św. Alfonsa (Saint Alphonsus School of Theology). W latach 1951-75 liczba księży powiększyła się o stu nowych kapłanów. W dzień św. Patryka 17 marca 1956 wyświęcił on Ricardo Jamin Vidala, późniejszego Kardynała Archidiecezji Cebu, obecnie emerytowanego.

Od 11 października 1962 do 8 grudnia 1962 uczestniczył w pierwszej sesji Soboru Watykańskiego II. Po 18 latach kierowania nową diecezją w randze administratora, Biskup Obviar otrzymał tytuł ordynariusza diecezji Lucena 15 lipca 1969.

S.B. Francisca Fuentes

Współzałożycielka Zgromadzenia ss. Dominikanek św. Katarzyny ze Sieny (Dominican Sisters of Saint Catherine of Siena)
Ur. 1647 - Manila, Filipiny
Zm. 24 sierpnia 1711- Intarmuros, Manila, Filipiny
Nihil Obstat - 11 marca 2003

Sługa Boża Francisca del Espíritu Santo de Fuentes (1647 – 24 sierpnia 1711), hiszpańska katoliczka, pierwsza Przeorysza Zgromadzenia ss. Dominikanek św. Katarzyny ze Sieny.

Życie

Francísca de Fuentes była córką Hiszpana Don Simóna de Fuentes i Doñy Ana María del Castillo y Tamayo, hiszpańskiej Metyski z Manili. Urodziła się około 1647. Francisca rosła na piękną damę, była nawet przez krótki czas zamężna z pewnym chłopcem, który nie wzbudziwszy w niej potomstwa, wkrótce po ślubie zmarł. Została więc młodą wdową. Po tym zdarzeniu poświęciła się pracy wśród chorych i biednych w mieście. Miała pewnego razu widzenie dwu świętych: Franciszka i Dominika, lecz upadła na twarz przed Dominikiem. Na skutek tego widzenia zgłosiła się do Dominikanów i była przyjęta do trzeciego zakonu w 1682. Wybrała sobie zakonne imię “Francísca del Espíritu Santo”.

W 1686 cztery kobiety, Francísca, Antonia de Jesús Esquerra, María Ana de Fuentes (rodzona siostra Franciszki) i Sebastiana Salcedo poprosiły o pozwolenie na prowadzenie życia wspólnego w modlitwie, praktykowaniu cnót i apostolacie socjalnym wśród biednych. Po krótkim wahaniu, list z zapytaniem o zgodę, był wysłany do Rzymu, do Mistrza Głównego Zakonu Kaznodziejskiego (Dominikanów), który aprobował prośbę w styczniu 1688 roku. W międzyczasie dyrektor tercjarek ks. Juan de SantaMaria, który faworyzował projekt tercjarek, został skierowany do innej pracy w Bataan i ks. Juan de Santo Domingo zajął jego miejsce. Nowy Dyrektor nie popierał pomysłu tercjarek i sprawę odłożono "ad acta". Franciszka z towarzyszkami była zdruzgotana, ale Sebastiana wypowiedziała proroctwo, że choć ona i Antonia tego nie zobaczą, to jednak Klasztor o jakim marzą, powstanie.

Franciszka dojrzewała duchowo powoli, jej pragnienie służenia biednym wciąż rosło coraz bardziej. Pragnienie posiadania własnego klasztoru, również było bardzo intensywne. Pewnego dnia, po odbyciu spowiedzi odwiedziła ks. Juana de Santo Domingo, któremu ponownie wyłożyła całą sprawę, ale została upomniana za "brak cierpliwości". Lecz nabrawszy śmiałości wypowiedziała wobec ks. Juana swego rodzaju proroctwo: “Ojcze przeorze, klasztor powstanie i Przewielebny ojciec zobaczy go na własne oczy”. Ks. Juan de Santo Domingo doznał swego rodzaju olśnienia i stał się jednym z najgorętszych zwolenników projektu. Pod jego zarządem matka Franciszka i jej towarzyszki zamieszkały najpierw w domu Matki Antonii de Esguerra, która wkrótce potem zmarła.

Stworzenie hiszpańskiego klasztoru w Manili

W procesie beatyfikacyjnym Matki Jeronimy de La Asuncion, twórczyni hiszpańskiego Klasztoru św. Klary, w którym jeden z najważniejszych świadków: dominikanin Friar Jeronimo de Belen, zdawał się inspirować Zakon Kaznodziejski (dominikanów) do podobnej inicjatywy dla hiszpańskich kobiet preferujących duchowość dominikańską. Kapituła dominikanów 17 kwietnia 1633 zaaprobowała pomysł: "Te, które wejdą w skład tego klasztoru, mają być wszystkie kobietami hiszpańskiego pochodzenia, żadną miarą półkrwi mieszańcami, w tym celu, by siostry zachowały w czystości dobre zamiary." Klasztor św. Klary tymczasem, sprzeciwiał się innej fundacji o identycznych celach, motywując to w sposób bardzo prosty, że w mieście jest zbyt mało dobrych ludzi, którzy by chcieli wspierać swymi ofiarami aż dwa klasztory żeńskie. Franciszkanie razem z klaryskami zwrócili się w tej sprawie o interwencję aż do króla, który zareagował 16 lutego 1635, nakazując Dominikanom, by zrezygnowali ze swoich planów. Co do kobiet filipińskiego pochodzenia, to nie tylko brakło zgody, lecz był surowy zakaz, nie tylko tworzenia klasztorów, ale nawet pobierania nauki języka hiszpańskiego. Na jednej z kapituł dominikańskich 9 maja 1604 zadano pytanie: „Czy byłoby rzeczą dobrą dla Indian (tubylców) uczyć się czytania?” Odpowiadamy: „Żadną miarą (de ninguna manera) nie powinni uczyć się czytania po hiszpańsku. (De la Rosa, O.P. 1990).

Inauguracja klasztoru świętej Katarzyny (Beaterio de Sta. Catalina)

Nareszcie klasztor św. Katarzyny (Beaterio de Sta. Catalina de Sena) sióstr pokutniczek z Trzeciego Zakonu (las Hermanas de Penitencia de la Tercera Orden) został formalnie otwarty 26 lipca 1696, w dzień św. Anny. Matka Francisca del Espiritu Santo została naznaczona na dożywotnią przeoryszę. Jako współzałożyciele uważani są ks. Fray Juan de Sto. Domingo, Don Juan de Escaño, Matka Lorenza, Matka Juana, Matka Rosa i Matka Maria del Espiritu Santo, zakonnice, które przetrwały trudne czasy w domu Ezguerra. Niestety, w dokumentach założycielskich jest wzmianka, że jedynie 15 sióstr hiszpańskiego pochodzenia, może się znajdować w tym klasztorze na cześć 15 tajemnic różańca. Podobnie jak w klasztorze świętej Klary i tutaj stawiano pytanie o filipińskie kandydatki, które błagały, by je przyjęto do klasztoru św. Katarzyny. Dopiero w 1699 ustalono, że 5 sióstr Filipinek może być przyjętych jako siostry "posłuszeństwa" (hermanas de la obediencia). Będą miały pozwolenie na śluby zwykłe i nie będą miały prawa głosowania ani prawa być wybieranymi na ważne funkcje oraz ograniczone w spełnianiu wielu innych funkcji w klasztorze. Gdy chodzi o stronę duchową, mogą sobie wybierać imiona Aniołów i Świętych, także świętych idei innych niż tajemnice różańca, które są zarezerwowane dla sióstr pochodzenia hiszpańskiego, nazywanych "legalnymi". Do Filipinek należało szczególne powołanie praktykowania cnoty pokory totalnej. Paradoksalnie, gdyby Matka Sebastiana żyła dłużej i zastosowano wobec niej te zasady, nie byłaby do zakonu przyjęta jako Metyska. Ona przecież prorokowała, że w klasztorze będzie 15 sióstr, musiała też wiedzieć o piętrzących się na tle rasowym, trudności. Jeśli nawet wiedziała, to jednak wspomnienia o tym się nie zachowały. Może, po prostu milczała.

Konflikt w sprawie instalacji klasztoru (beaterio)

Po siedmiu latach dynamicznego życia nadeszły czasy skandali, jakie miały miejsce w XVII w. Niektóre hiszpańskie siostry nie okazywały posłuszeństwa fundatorce klasztoru i przeoryszy Matce Franciszce. Naruszały regułę, w czym przodowała siostrzenica ks. Fray Juana de Sto. Domingo,OP, współzałożyciela klasztoru, niejaka Sor Jacinta. Zaczęły one zamieszkiwać poza klasztorem w prywatnych posesjach. Dla mieszkańców Walled City takie zachowanie, bez powodu i bez objaśnień, było niezrozumiałe. "Escano bequest" zabronił tym siostrom kwestowania. Ludzie zaczęli porównywać dwa konwenty i plotkować na ich temat. W międzyczasie ilość sióstr wyrosła w 1703 r. do 24, w tym siedem sióstr Filipinek chciało zbudować nową siedzibę, gdzie mogłyby zamieszkiwać aspirantki i pracownice.

Konflikt pomiędzy dwoma klasztorami narastał. Ponieważ dominikanie nie potrafili go rozwiązać, arcybiskup Manili Camacho wziął sprawę w swoje ręce. Prowincjał dominikanów protestował, że to on ma jurysdykcję nad siostrami, że sobie poradzi w tym konflikcie i tylko on może klasztor otwierać i zamykać. Sobór trydencki potwierdził tę zasadę. Biskupowi nie pozostawało nic innego jak ekskomunikować gorszycieli.

Ekskomunikowane zakonnice zamieszkały w College of Santa Potenciana, którego pomieszczenia oddał im w użytek, przychylny gubernator. Tym nie mniej, wszystkie te siostry zostały dyspensowane ze swoich ślubów i odebrano im habity, jak również imiona zakonne. Ten Babiloński azyl ("Babylonian exile") trwał dwa i pół roku od stycznia 1704 do kwietnia 1706.

W tym okresie, Sor Jacinta, której laksycyzm spowodował zamieszanie, była wydalona z klasztoru razem z czterema towarzyszkami. Tymczasem, wszystkie siostry filipińskiego pochodzenia pozostawały pokorne i "wierne w swoich intencjach" bardziej niż hiszpańskie siostry, wbrew sugestiom cytowanej powyżej kapituły 1663 r.

Arcybiskup okazał litość i pozwolił siostrom na powrót do swego konwentu 26 marca 1706, pozwalając, by znowu nosiły dominikańskie habity i używały tych samych reguł co wcześniej, choć przepisał im kilka dodatkowych reguł, dla uniknięcia nowych skandali.

Razem z Franciszką, po powrocie do konwentu, było 15 sióstr, włącznie z jedną nowicjuszką. Były również świeckie siostry i jedna dziewczyna, która niedawno założyła habit. W tym samym roku Convent podjął pracę w Szkole dla Hiszpańskich Panien "Convent School for Spanish girls". Metyski i Filipinki mogły też się uczyć, ale musiały się zastosować do polityki "4 R", czyli religii, czytania, pisania i arytmetyki (religion, reading, writing and arithmetic). Dodatkowe przedmioty to: muzyka, prace ręczne, układanie bukietów etc.

Śmierć

Francisca del Espíritu Santo Fuentes umarła o 3:00 po południu 24 sierpnia 1711. Była pochowana po "biblijnej stronie" w kaplicy św. Jana na Lateranie. Opuściła swój klasztor i kolegium, które istnieją na tym samym miejscu do dziś.

Proces beatyfikacyjny

11 marca 2003 otrzymała tytuł Sługi Bożej "Nulla osta" protokół numer 2533. Proces kanonizacyjny Matki Franciszki trwa.

S.B. Iustus Takayama Ukon (1552–1615)

Osoba świecka z Archidiecezji w Tokyo
Ur. 1552 - Haibara-cho, Nara, Japonia
Zm. 4 lutego 1615 - Manila, Filipiny
Proces beatyfikacyjny – w toku

Takayama Ukon (高山右近) albo Dom Justo Takayama (lub Iustus Takayama Ukon or Hikogoro Shigetomo) (1552 – 5 lutego 1615) był japońskim kirishitan daymio i samurajem, który wyznawał wiarę w Chrystusa w okresie Sengoku w Japonii.

Urodzony w Haibara-cho w Nara, porzucił swój status społeczny i poświęcił się całkowicie wierze w Chrystusa. Zmarł w Manili, w opinii świętości. Jego proces beatyfikacyjny trwa. Świadectwa z roku 2014 skłaniały się ku temu, że mógłby być beatyfikowany w 2015 r. Papież Franciszek 21 stycznia 2016 podpisał dekret o uznaniu męczeństwa zakonnika, co skutkuje zezwoleniem na beatyfikację Ukona, odbędzie się ona 7 stycznia 2017 w Osace - kardynał Amato ma przewodniczyć beatyfikacji w imieniu Papieża.

Biografia

Wczesne życie

Takayama Justo urodził się w rodzinie szlachcica Takayama Tomoteru, który był właścicielem Zamku Sawa w Prowincji Yamato. Miał jedną siostrę i dwu braci. Jako dziecko nosił imię Hikogorō (彦五郎). Kiedy miał 12 lat, jego ojciec nawrócił się na katolicyzm i Hikogoro został ochrzczony pod imieniem Justo.

Po ceremonii wtajemniczenia ("postrzyżyn") Hikogorō został przemianowany na Shigetomo (重友). Mimo to, jest bardziej znany jako Takayama Ukon (高山右近). Imie Ukon oznacza jego państwowy urząd, jaki miał objąć, czyli urzędnika Ukonoefu (taka była ogólna praktyka wśród samurajów tej epoki). W pewnym momencie życia ożenił się i miał trójkę dzieci, dwu synów i córkę. Justo i jego ojciec walczyli w tym trudnym okresie o pozycję daimyo (księcia).

Przejęli Zamek Takatsuki (prefektura Osaka) podlegający wodzowi Oda Nobunaga i również daimyo Toyotomi Hideyoshi, jako minimum w pierwszych latach jego urzędowania. W czasie sprawowania władzy w rejonie Takatsuki, Justo i jego ojciec Dario stosowali zasady Kirishitan daymio (chrześcijańskiego daimyo). Wielu przyjaciół pod jego wpływem, też przyjęło chrześcijaństwo. Mimo to, Toyotomi Hideyoshi był coraz bardziej przeciwny chrześcijaństwu i w 1587 ogłosił banicję misjonarzy. Podczas gdy wielu katolickich daimyo zrezygnowało ze swej wiary i porzuciło katolicyzm, Justo ogłosił, że pozostaje przy swej religii i jest gotów zrezygnować ze swej ziemi i własności.

Banicja

Justo mieszkał pod opieką swych przyjaciół kilka dekad, lecz kiedy w 1614 Tokugawa Ieyasu został władcą (szogunem), wypędzono go z kraju. 8 listopada 1614 w grupie 300 japońskich chrześcijan dobrowolnie i pokojowo wyjechał z ojczyzny z portu Nagasaki. Przybył do Manili 21 grudnia i był ciepło przyjęty przez hiszpańskich jezuitów oraz miejscowych Filipińczyków.

Śmierć i legacja

Kolonialne władze hiszpańskich Filipin, proponowały ukarać władze Japonii, przy użyciu siły oraz inwazję dla obrony japońskich katolików. Justo odmówił udziału w tym projekcie i zmarł zaledwie 40 dni później.

Gdy zmarł w 1615, hiszpańskie władze zorganizowały mu chrześcijański pogrzeb, były zastosowane wszystkie honory wojskowe, przysługujące Daimyo (księciu). Uważa się, że jego pochówek znajduje się na Plaza Dilao z czarnym kamieniem marmurowym. Jest to pierwszy japoński Daimyo pochowany na ziemi filipińskiej.

W tym okresie, Hiszpanie nazywali okolice Paco Plaza: Dilao (w języku Tagalog dilao znaczy "żółty"), bowiem w tej okolicy rezydowało 3000 Japończyków. Skwer, obecnie Park Publiczny obok Alei Quirino w Manili, jest ostatnim zakątkiem starego miasta Paco. Na skwerze wzniesiono pomnik Takayamy, odziany w tradycyjny strój samuraja. Trzyma w dłoniach katan skierowany ostrzem w dół, na którym wisi figura ukrzyżowanego Chrystusa.

Beatyfikacja

Takayama jest badany jako święty w Kościele katolickim, posiada potokół numer 1241, podpisany przez Kongregację do spraw Świętych. Jego proces rozpoczął się na poziomie diecezji 10 czerwca 1994 r. Były w przeszłości nieudane próby rozpoczęcia procesu, podejmowane przez hiszpański kler z Manili, lecz się nie powiodło, ze względu na izolacyjną politykę Japonii, która przeszkadzała w zbieraniu materiałów. Powtórne próby podjęto w 1965 i były nieudane ze względu na poważne błędy proceduralne.

Pierwszy udany krok w procesie jako Positio, był wykonany w sierpniu 2013, z nadaniem tytułu Sługi Bożego. Konsultanci historyczni spotkali się, aby przedyskutować sprawę w grudniu 2013. Kardynałowie i biskupi z Kongregacji do spraw Świętych zebrali się 18 czerwca, aby podjąć ostateczną decyzję, przed przekazaniem sprawy do zaaprobowania przez papieża Franciszka. Dzięki temu, jego beatyfikacja została zaaprobowana i uważano, że odbędzie się w 2015, w 400-setną rocznicę po jego śmierci. Takie słowa usłyszeli japońscy pielgrzymi od kardynała Angelo Amato 21 października 2014. Papież Franciszek 21 stycznia 2016 podpisał dekret aprobujący jego beatyfikację jako męczennika. Kardynał Amato będzie jej przewodniczył w imieniu Papieża 7 lutego 2017.

W popularnej kulturze

W 2014 r. NHK taiga drama wyświetliło spektakl Gunshi Kanbei, rolę Takayama Ukona zagrał aktor Ikuta Toma.

W 2016 ukazał się dokumentalny film o życiu Ukona pt. "Samuraj Ukon".

S.B. Jeronima Yanez de la Fuente

Profeska wieczysta sióstr Klarysek (Poor Clare Nuns)
Ur. 9 maja 1555 - Toledo, Hiszpania
Zm. 22 października - Manila, Filipiny
Proces beatyfikacyjny – w toku

Sługa Boża Jerónima de la Asunción, klaryska (PCC) P.C.C. (po hiszp: Gerónima de la Asunción García Yánez y De La Fuente), (9 maja 1555 – 22 października 1630) była katolicką siostrą, która założyła Królewski Klasztor św. Klary (Real Monasterio de Santa Clara - Royal Monastery of Saint Claire) w Intramuros, na Filipinach.

Za jej starania przy stworzeniu pierwszego katolickiego klasztoru w Manili i ogólnie na Dalekim Wschodzie, Watykan wydał dekret o procesie beatyfikacji w 1734. Klasztor ten został uwieczniony w noweli pt. „Noli me Tangere”, napisanej przez bohatera narodowego Jose Risala.

Biografia

Jerónima urodziła się w Toledo jako córka Pedro García e Yánez i Cataliny de la Fuente, pobożnych mieszkańców Toledo, oboje z rodzin szlacheckich. Jerónima spędziła dzieciństwo w Toledo, gdzie poznała podstawy chrześcijańskiej wiary, bardzo wcześnie. W wieku lat czternastu, spotkała osobiście wielką reformatorkę Kościoła, karmelitankę Teresę z Avila O.C.D., po którym to spotkaniu, poczuła powołanie do życia klasztornego. Wpływ na nią wywarła również biografia świętej Klary z Asyżu. 15 sierpnia 1570 Jerónima wstąpiła do zgromadzenia Klarysek (Santa Isabel la Real de Toledo). W tym klasztorze spotkała się z dwoma ciotkami, które wcześniej wstąpiły do tego klasztoru. Później spełniała tam rolę Mistrzyni Nowicjatu.

Podróż na Daleki Wschód

Siostra Jerónima dowiedziała się, że jej zakon ma zamiar utworzenia klasztoru w Manili, w hiszpańskich Indiach i zgłosiła się na ten wyjazd jako wolontariuszka. 21 października 1619 otrzymała wiadomość, że jej zamiar został przyjęty. Brat Jose de Santa Maria O.F.M. został wyznaczony Prokuratorem do aranżowania potrzebnych w podróży dokumentów królewskich oraz kwestii finansowych na czas podróży. Tymczasem Jeronima otrzymała urząd fundatorki i pierwszej abbatki filipińskiego klasztoru. To miał być pierwszy tego rodzaju klasztor w Manili i na całym Dalekim Wschodzie.

Podróż Matki Jerónimy rozpoczęła się w kwietniu 1620 z grupą pierwszych sześciu zakonnic. Miała w tym czasie już 66 lat. Z Toledo dopłynęły rzeką do Sewilli, gdzie dołączyły do nich dwie kolejne siostry. Dotarły następnie do Cadiz, skąd płynęły przez Atlantyk. W ostatnich dniach września 1620 siostry przybyły do miasta Meksyk w "Nowej Hiszpanii" i spędziły tam około pół roku w miejscowym klasztorze klarysek, gdzie kolejne dwie siostry z miejscowego klasztoru dołączyły do nich. W Środę Popielcową 1621 r. Matka Jeronima i jej grupa opuściły Meksyk, przedzierając się przez góry do Acapulco. Kiedy tam dotarły 21 kwietnia 1621 zespół sióstr wsiadł na galeon San Andrés, aby płynąć na Filipiny.

Kobiety pisały raporty do Toledo o ich podróży z Toledo do Manili. Jedna z sióstr zmarła w trakcie podróży na wysokości Mariańskich Wysp. Reszta sióstr postawiła swe stopy na Filipinach w porcie Bolinao 24 czerwca 1621 r. Udały się do Intramuros, do stolicy kolonii, 5 sierpnia 1621. Podróż trwała rok, trzy miesiące i 9 dni od momentu, gdy wyruszyły z Toledo.

Odrzucenie Filipinek

Najczulszym punktem w życiu sióstr była sprawa miejscowych powołań. Królewska fundacja była stworzona szczególnie dla tych "pobożnych hiszpańskich kobiet i córek konkwistadorów, którym nie udało się wyjść za mąż". Nic nie wspomniano o miejscowych powołaniach. Brak wzmianki interpretowano jako zakaz. Później rozgorzała wielka dyskusja czy Żydzi, Maurowie, Murzyni i Cyganie posiadają "czystość krwi" (limpieza de sangre) konieczną, by móc przyjąć ich do szlachetnych hiszpańskich instytucji, tego typu, co klasztory. "Indianki" stukały do wrót klasztornych z prośbą o przyjęcie. Około 1628 r. Dona Maria Uray, the Beata of Dapitan, podjęła próbę wstąpienia do klasztoru. Jej prośba była odrzucona z racji na jej pochodzenie: "India." Nie zrażona, starała się o przyjęcie jako służąca, mimo że była wnuczką Datu Pagubaya z Dapitan, z którym Adelantado Don Miguel Lopez de Legazpi był zaprzyjaźniony. "Uray" oznacza rajah (król). Nie pomogło. Ponownie jej odmówiono.

Starość i śmierć

W okresie ostatnich trzydziestu lat swego życia, Matka Jeronima ciągle chorowała. Na początku września 1630 stan zdrowia zaczął się pogarszać. Zmarła 22 października 1630 r., w wieku 75 lat. Jej ciało pochowano w niszy pomiędzy ścianami klasztoru, kilkakrotnie było przenoszone z miejsca na miejsce. Pierwsza zmiana lokalizacji miała miejsce w 1670, by zadowolić prośby pobożnych czcicieli. Kolejna zmiana miejsca pochówku miała miejsce w 1712, z racji na remonty trwające w klasztorze, kiedy to przeniesiono ciało do niższego chóru.

Trzecia relokacja nastąpiła w okresie brytyjskiej okupacji Manili w 1763, kiedy to trumnę z ciałem zmarłej przeniesiono do kościoła św. Franciszka Intramuros. Prochy przeniesiono z powrotem do klasztoru w 1765 r. Tam przetrwały bombardowanie miasta, jakie miało miejsce podczas II wojny światowej. W 1950 prochy jej trafiły do nowego klasztoru w Diiman, Quezon City.

Portret

Modernistyczne fotografie i obrazy Jeronimy de la Asuncion są replikami znanego malarza Diego Velazquesa. Portret wykonał on podczas postoju sióstr w Sevilli po drodze do Filipin.

Portret ukazuje „66-letnią kobietę o mocnym charakterze i silnej wiary, jej wzrok pada na widza w sposób ekspresyjny". Matka Jerónima jest przedstawiona w jej ciemnym zakonnym habicie, trzymając Biblię i wpatrzona w krucyfiks. Napis na obrazie głosi: "Dobrze jest czekać na zbawienie Boże w ciszy" (w górnej części obrazu), z ust natomiast wypływa banderola z napisem "Będę zadowolona tak długo, jak długo On będzie czczony".

Proces kanonizacji

Mimo, że nie urodziła się na Filipinach, Matka Jeronima stała się natchnieniem dla wielu wierzących katolików tego kraju. Opisywana jest jako kobieta o rezolutnym charakterze, umiejąca lawirować pośród politycznych i religijnych konfliktów, zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz klasztoru.

Kroki w kierunku jej kanonizacji poczyniono w 1630, lecz aż do dziś sprawa utknęła w punkcie wyjściowym. Za proces Matki Jeronimy Yanez de la Fuente odpowiada kompetentny biskup diecezji Manila.

S.B. Maria Beatriz del Rosario Arroyo

Założycielka Sióstr Filipińskich Dominikanek Najświętszego Różańca (Dominican Sisters of the Most Holy Rosary of the Philippines)
Ur. 17 lutego 1884 - Molo, Iloilo, Filipiny
Zm. 14 czerwca 1957 - Molo, Iloilo, Filipiny
Nihil Obstat - 14 marca 2009

Wczesne życie i edukacja

Arroyo urodziła się 17 lutego 1884 w Molo, Iloilo. Jej rodzicami są Ignacio Arroyo i Doña Maria Pidal. Mieli oni trójkę dzieci, ale tylko jedną córkę. Jej braćmi byli José María Arroyo i Mariano Arroyo. José stał się senatorem w 1919, podczas gdy Mariano był gubernatorem prowincji Iloilo w1928. Jest ciotką męża byłej pani Prezydent Glorii Arroyo czyli Pierwszego Gentelmena José Miguel "Mike" P. Arroyo. Pani Arroyo była 14-m prezydentem Filipin, obecnie senatorka - członkinia Kongresu reprezentująca Pampangę. Została ochrzczona imieniem María Beatriz del Rosario w Kościele Sta. Ana w Molo 20 lutego 1884 przez ks. Agapito Buenaflor. Ważną odnotowania tradycją jej rodziny była jałmużna dla biednych. Już od dziecka była wprzęgnięta w działalność charytatywną. Mimo swego arystokratycznego pochodzenia, prowadziła się skromnie, a swój spadek w całości przekazała zakonowi.

Początkowo uczyła się w Kolegium św. Anny (Colegio de Sta. Ana), prywatnej szkole w Molo. Gdy się przygotowywała do Pierwszej Komunii, przeniesiono ją do Kolegium św. Józefa, którym opiekowały się Siostry Szarytki. Tam otrzymała podstawową edukację.

Kariera i śmierć

Młoda María Beatriz rozpoczęła swe życie zakonne w Beaterio de Sta. Catalina w Manili i złożyła śluby 3 stycznia 1914 r. Uczyła się w Beaterio w Manili i w Lingayen. Następnie została zakonnicą w Zakonie św. Dominika. Z pomocą dwu dominikanek stworzyła Zgromadzenie Filipińskich Dominikanek Najświętszego Różańca 18 lutego 1927. Wybrana na pierwszą przełożoną generalną na kapitule generalnej, która się odbyła 3–6 stycznia 1953. Miała 32 lata profesji. Madre Sayong lub Madre Maestra, tak ją nazywano, zmarła 14 czerwca 1957.

Legalność

W chwili obecnej zakon posiada 250 sióstr. Zgromadzenie matki Arroyo posiada wiele szkół, kolegiów i domów rekolekcyjnych. Zakon posiada domy w Capiz, Jaro i w Manili, jak również w diecezjach: Bacolod, Imus, San Jose de Antique oraz Tagum. Działa również poza granicami Filipin, w diecezji Chalan Kano w Północnym Królestwie na Wyspach Mariańskich, w diecezji Ngong w Kenii. Posiada Konwikt św. Tomasza w Rzymie (Convitto Internazionale San Tommaso d'Aquino), domy w parafii San Quirico d'Orcia, w Valdorcji, Toskania w archidiecezji Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino, w archidiecezji San Francisco oraz w diecezji Honolulu w USA.

Proces kanonizacyjny

Wobec Arroyo podjęto starania o beatyfikację w Rzymie, na skutek kilku cudów przypisywanych jej wstawiennictwu. 28 lipca 2009 Arcybiskup Angel Lagdameo wydał edykt inicjujący diecezjalny proces w sprawie kanonizacji Sługi Bożej Matki Rosario Arroyo de la Visitacion, który oficjalnie się rozpoczął 7 października 2009, w rodzinnej parafii St. Anne, Molo, Iloilo City. Starały się o to siostry filipińskie Dominikanki (Congregation of the Dominican Sisters of the Most Holy Rosary of the Philippines), (początkowo Beaterio de Molo), rezydujące w Molo, prowincja Iloilo. Matka Rosario założyła swoją kongregację w 1925.

Proces Matki Rosario Arroyo zainicjowała formalnie Komisja Matki Rosario Arroyo (Mother Rosario Arroyo Commission - MRAC), na czele z byłą przełożoną generalną, Matką Visitacion Alecto, O.P. Później ks. Samson S. Silloriquez, OAR, został mianowany postulatorem z ramienia Arcybiskupa Angel N. Lagdameo do wydania dekretu inicjującego diecezjalny proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Matki Rosario.

S.B. Teofilo Bastida Camomot

Arcybiskup Koadiutor diecezji Cagayan de Oro
Tytularny Arcybiskup Marcianopolis, fundator Córek św. Teresy (Daughters of Saint Teresa)
Ur. 3 marca 1914 - Cagon, Carcar, Cebu, Filipiny
Zm. 27 września 1988 - Bario Baho, San Fernando, Cebu, Filipiny

Teofilo Bastida Camomot (3 marca 1914 – 27 września 1988) był rzymskokatolickim Arcybiskupem na Filipinach. Wyświęcony na diecezjalnego księdza w Archidiecezji Cebu 14 grudnia 1941, mianowany biskupem pomocniczym 23 marca 1955, tytularnym biskupem Clysma. Został arcybiskupem koadiutorem archidiecezji Cagayan de Oro 10 czerwca 1958 i tytularnym arcybiskupem Marcianopolis. Czekając na rezygnację arcybiskupa-seniora Patyka Cronina, abp Camomot złożył rezygnację z powodów zdrowotnych 17 czerwca 1970. Zmarł w wypadku samochodowym w San Fernando 27 września 1988, w wieku 74 lat.

Camomot urodził się 3 marca 1914 w Cogon, Carcar, Cebu. Jego rodzicami byli Luis Camomot i Angela Bastida. Został ochrzczony następnego dnia po urodzeniu. Sakrament bierzmowania otrzymał 22 sierpnia 1925. Od najmłodszych lat rozwijał się w bardzo religijnej atmosferze. Edukację podstawową ukończył w Carcar Elementary School, gdzie go z dumą nazywano "Lolong". Tak wołali na niego koledzy w szkole, ale również przyjaciele i krewni.

Camomot zdecydował się pomagać ojcu na farmie i marzył o karierze agronoma. Matce ten pomysł się nie spodobał. W dzieciństwie już był zatroskany o biednych. Prosił swą matkę, by pozwoliła mu dawać ryż dla biednych. Jego starszy brat ks. Diosdado, odwiedził rodziców i dostrzegł, że Camomot nie chodzi do szkoły. Zapytał go, czy nie chciałby wstąpić do seminarium.

Camomot wstąpił do niższego Seminarium św. Karola (San Carlos in Mabolo) w mieście Cebu, aby otrzymać maturę w latach 1932 – 1933. Kontynuował studia filozoficzne w Wyższym Seminarium św. Karola (Seminario Mayor de San Carlos). Otrzymał święcenia kapłańskie 14 grudnia 1941, prymicję (Cantamisa) na drugim piętrze swego domu, zamiast w kościele parafialnym w Carcar, z powodu wybuchu II wojny światowej.

Przez 12 lat sprawował urząd proboszcza w parafii św. Teresy z Avila w Talisay. W 1955 Trzeci zakon Karmelitów Bosych (obecnie Secular Order of Carmelites Discalced) był stworzony przy Karmelickim klasztorze w Barangay, Mabolo, w Cebu City (Carmelite Monastery in Barangay Mabolo, Cebu City). Camomot był wybrany na pierwszego przeora Kapituły św. Eliasza (San Elías Chapter).

25 marca 1955 Camomot został mianowany biskupem pomocniczym Jaro w prowincji Iloilo. Był konsekrowany na biskupa 29 maja 1955 i pełnił tę funkcję aż do 1959. Po każdej Mszy świętej wizytował biednych i chorych.

W 1959 został skierowany do archidiecezji Cagayan de Oro, jako biskup koadiutor z prawami sukcesji. To właśnie w tym czasie stworzył wspólnoty, które pomagały mu w ewangelizacji: Paulini Obrońcy Wiary (Paulinian Faith Defenders), Karmelitki Tercjarki Błogosławionej Eucharystii (Carmelite Tertiaries of the Blessed Eucharist), które przemianowano z czasem na Córki św. Teresy (Daughters of Saint Teresa).

Pomiędzy 1962 a 1965, uczestniczył w pierwszej (11 października 1962 – 8 grudnia 1962), trzeciej (14 września 1964 – 21 listopada 1964) i czwartej (14 września 1965 – 8 grudnia 1965) sesji II Soboru Watykańskiego. Z powodu choroby nerek był zmuszony do rezygnacji w 1970. Powrócił do Cebu, gdzie został proboszczem w parafii św. Tomasza (Santo Tomás de Villanueva) w Barangay El Pardo, Cebu City. Razem z nim pracowało kilka sióstr z kongregacji, którą stworzył w Mindanao.

Z Pardo został przeniesiony do Carcar w 1976. Będąc proboszczem parafii był jednocześnie biskupem pomocniczym Kardynała Julio Cardinal Rosalesa. Jego dobroć spowodowała, że pracownicy plebanii narzekali na problem z tłumami biednych, jakie atakowały siedzibę biskupa. Upominano go, że biedni potrafią nadużywać dobroci, a nawet oszukiwać. Lecz on widział w każdym człowieku tylko dobre cechy.

27 września 1988, po Mszy św. w parafii św. Wincentego a Paulo w Wyższym Seminarium Duchownym św. Karola i odwiedzinach w Klasztorze Karmelickim w Barangay Mabolo, podróżował do domu w Carcar ze swym kierowcą. Biskup zasnął, a jego samochód "dachował" w Sitio Magtalisay, Barangay Sangat, San Fernando, Cebu. Camomot zmarł na miejscu z powodu doznanych ran, około 14:00 czasu filipińskiego. Jego kierowca przeżył wypadek. Na pogrzebie abp Camomota były tysiące wiernych.

W 2009, jego ciało ekshumowano i przewieziono do klasztoru sióstr Córek św. Teresy (Daughters of Santa Teresa) w Valladolid, Carcar City. Zauważono, że jego ciało nie doznało rozkładu 21 lat po śmierci.

Opinia świętości i proces beatyfikacji.

Abp Camomot nie był elokwentnym kaznodzieją ani przekonującym mówcą. Jego dzieła jednak mówią głośniej niż słowa. Dostrzeżono szlachetność w spełnianiu pastoralnych obowiązków (wiele godzin w konfesjonale, wierność modlitwie (wstawał bardzo wcześnie rano, by zdążyć odmówić swoje modlitwy i medytacje), jak również wiele dzieł miłosierdzia.

Parafianie po dziś dzień nie mogą zapomnieć jego prostoty, osobistej świętości i jego apostolskiej pracy, szczególnie wśród biednych, chorych, bezdomnych, cierpiących. Wiele historii krąży o franciszkańskiej skromności biskupa. Pewnego dnia kardynał Vidal zauważył, że Camomot nie ubrał swego biskupiego krzyża. Zaciekawiony zapytał biskupa Cammota, co się stało. Cammot próbował sie usprawiedliwić. Potem się okazało, że krzyż został sprzedany, a pieniądze poszły na jałmużnę. Kardynał postarał się o nowy krzyż i prosił, by tego nikomu nie oddawać. W trakcie Soboru Watykańskiego, kilkakrotnie przemierzał ocean w luksusowym statku, ale zawsze kupował bilet czwartej klasy. Nawet w Europie dał się poznać, jako człowiek biedny. Znany też był ze swego daru leczenia dusz, uzdrawiał, czytał w sercach, lewitował i miał dar biolokacji. Emerytowany abp Cebu Ricardo Jamin Vidal opowiedział, że istnieje kilka świadectw o bilokacji, ludzie obserwowali go w dwu miejscach jednocześnie. Arcybiskup Cebu sam był świadkiem i dał na to pisemny dokument, na spotkaniu w Kolegium Konsultorów (College of Consultors). "Zauważyłem jego obecność na spotkaniu. Lecz kobieta powiedziała, że był w tym czasie w górach Baranguay (w Carcar) i udzielał ostatnich sakramentów choremu człowiekowi. Obok mnie stał biskup (Manuel) Salvador - dyskutowaliśmy o pastoralnym traście (thrust) w diecezji. Powiedziałem do Cammota 'Monsignor, mamy głosowanie, więc musisz głosować`". Córki św. Teresy oficjalnie prosiły o otwarcie procesu beatyfikacji i kanonizacji. 15 października 2010 r. Kardynał Vidal ogłosił, że Stolica Apostolska zaaprobowała otwarcie procesu beatyfikacji i kanonizacji. 27 grudnia 2010 Kardynał stworzył komisję, która miała rozpatrzeć możliwość beatyfikacji.

Członkami komisji byli Bishop Antonio Ranola (instructor i delegat biskupi), Monsignor Dennis Villarojo (postulator), Monsignor Raul Go (promotor sprawiedliwości), Rev. Jasper John Petralba (notariusz) i Trinidad Calleno (pomocnik notariusza). Msgr. Guillermo Gorre, Msgr. Marnell Mejia i ks. Patricio Ornopia, desygnowani jako teologiczni cenzorzy do studiowania dokumentów napisanych przez Abp Camomota. Do kwestii historycznych delegowano ks. Marvin Mejia, ks. Ramon Ofredo i Msgr. Cayetano Gelbolingo.

Po zakończeniu fazy diecezjalnej procesu, Kongregacja do spraw Świętych (Congregation for the Causes for Saints) ma sprawdzić rezultat pracy komisji diecezjalnej.

Następnie "Positio Super Vita et Virtutibus" (O życiu i cnotach) ma być napisane i zatwierdzone. Kongregacja przestudiuje życie, pisma i cnoty Arcybiskupa, co być może doprowadzi do Dekretu o Cnotach (Super Virtutibus) i nada arcybiskupowi tytuł czcigodnego "Venerable". Duży cud (całkowite, bezpowrotne, stałe i naukowo niewytłumaczalne uzdrowienie) ma być zbadany, udokumentowany i opisany. Tylko wtedy dekret Super Miro (o cudzie) będzie promulgowany i ustali się datę beatyfikacji. Beatyfikacja gwarantuje ograniczoną terytorialnie cześć błogosławionego z ustaleniem własnej daty w kalendarzu liturgicznym, własną kolektą, czytaniami w lekcjonarzu i brewiarzu, lecz tylko na terenie danego terytorium diecezji lub zakonu. Następny cud po beatyfikacji jest wymagany dla kanonizacji.

Mogiła Arcybiskupa Camomota w kaplicy Córek św. Teresy (DST) Klasztor Valladolid, Carcar City już się stała miejscem pielgrzymkowym, dla ludzi, którzy admirują jego postać i wierzą w jego stawiennictwo. Największe pielgrzymki są w dniu jego urodzin 3 marca i dniu śmierci 27 września. W muzeum obok kaplicy są chronione pamiątki związane z jego osobą.

Modlitwa o beatyfikację abpTeofilo Camomot

Wszechmogący i wiecznie żywy Panie, to przez Twą łaskę i miłość sprawiłeś, że Sługa Boży, Teofilo Camomot, poświęcił swe życie na służbę Tobie jako kapłan i jako biskup, żyjąc w pełnej abnegacji, stałej modlitwie i wielkodusznej miłości dla biednych i potrzebujących. Spraw, by jego cnoty spowodowały długotrwały przykład dla wszystkich i zasłużyły na aprobatę Kościoła, aby był wyniesiony na ołtarze. Jako znak Twej przychylności w sprawie Twego sługi, pokornie proszę Cię o tę specjalną łaskę (wymień) w imię Jezusa, naszego Pana, który żyje i króluje z Tobą i z Duchem Świętym, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Ojcze Nasz, Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu

Adres do korespondencji w sprawie świadectw o wysłuchanej modlitwie:
Daughters of St. Teresa
Valladolid, Carcar City 6019
Cebu, Philippines
Tel. (+632) 487-9233/487-8021

S.B. Carlo Braga

Profes wieczysty, kapłan ze Zgromadzenia Salezjanów Don Bosco (Salesians of Don Bosco)
23 maja 1889 - Tirano, Sondrio, Włochy
3 stycznia 1971 - Pampanga, Filipiny
Nihil Obstat - 31 stycznia 2013

Carlo Braga (23 maja 1889 – 3 stycznia 1971) był kapłanem, wieczystym profesem Salezjanów Don Bosco. Zmarł 3 stycznia 1971 w Bacolor, Pampanga, Filipiny.

Beatyfikacja

Proces beatyfikacyjny znajduje się w fazie początkowej na poziomie zbierania dokumentów w diecezji, lecz jeszcze nie otrzymał dekretu nihil obstat z Kongregacji do Spraw Świętych.

S.B. Alfredo Verzosa

Biskup diecezji Lipa
Założyciel Zgromadzenia Misjonarek Katechetek Najświętszego Serca (Missionary Catechists of the Sacred Heart)
Ur. 9 grudnia 1877 - Vigan, Ilocos Sur, Filipiny
Zm . 27 czerwca 1954 - Vigan, Ilocos Sur, Filipiny
Nihil Obstat - 2014

S.B. Rhoel Gallardo

Profes wieczysty Zgromadzenia księży Klaretynów, męczennik (Priest of the Claretians)
Ur. 29 listopada1965 - Olongapo, Zambales, Filipiny
Zm. 3 maja 2000 - Punoh Mahadji, Basilan, Filipiny
Nihil Obstat – początkowa faza w diecezji

Sługa Boży Rhoel Gallardo C.M.F. (29 listopada 1965 – 3 maja 2000) był rzymskokatolickim misjonarzem Klaretynem, zginął śmiercią męczeńską w Basilan na Filipinach.

Śmierć

Został męczennikiem współczesnych czasów. 3 maja 2000 r. zamordowany przez islamskich separatystów w Mindanao. Gallardo otrzymał trzy rany postrzałowe w głowę, piersi i plecy. Jego paznokcie z palców zostały zerwane, a zęby wyrwane trzy dni przed zastrzeleniem.

Beatyfikacja

Sprawa o beatyfikację jest w początkowej fazie w diecezji i nie wydano jeszcze "nihil obstat".

S.B. Dalisay Lazaga

Profeska wieczysta Kanosjańskich Sióstr Miłosierdzia (Religious of the Canossians Daughters of Charity)
Ur. 17 marca 1940 - Santa Rosa, Laguna, Filipiny
Zm. 30 stycznia 1971 - Manila, Filipiny
Proces beatyfikacyjny – w toku

Dalisay Lazaga (17 marca 1940 - 30 stycznia 1971) była katolicką zakonnicą z Filipin ze Zgromadzenia Kanosjańskich Córek Miłosierdzia (Cannosian Daughters of Charity). Desygnowana przez Kościół jako kandydatka na ołtarze. Posiada tytuł Sługi Bożej.

Biografia

Dalisay Lazaga urodziła się 17 marca 1940 r. w Santa Rosa, Laguna, w Królestwie Filipin. Gdy miała 8 lat, straciła oboje rodziców. Opiekowała się nią starsza siostra. Od najmłodszych lat doświadczyła wielu cierpień jako sierota. Rosła na dobrą, cnotliwą dziewczynę, kochaną przez wszystkich. W wieku dwudziestu lat otrzymała stopień naukowy i wykonywała swój zawód nauczycielski z miłością i entuzjazmem. W krótkim czasie jej imię jako świetnej nauczycielki stało się głośne.

Była atrakcyjna i miała wielu adoratorów, lecz wszystkich odrzucała, bo marzyła o poświęceniu swego życia dla Boga, o czym myślała od wielu lat. Krewni bez entuzjazmu odnieśli się do jej planów, bo mieli dla niej inny pomysł na życie. Jej marzeniem był ideał Magdaleny z Canossa i 2 lutego 1966 r. złożyła śluby proste w Domu Nowicjackim w Oxley, w Australii. Po powrocie do ojczyzny marzyła o tym, by dalej uczyć w kanosjańskich szkołach. W listopadzie 1970 r. jej zdrowie znacznie się pogorszyło, na tyle że musiała się poddać punkcji. Werdykt był bezlitosny, pozostały tylko 3 miesiące życia. W rzeczy samej umarła 30 stycznia 1971 r. Nie znała całej prawdy. Miała wielkie pragnienie, by dalej pracować i uczyć ludzi, jak kochać Boga i oddawać mu ich dusze. Gdy jednak poznała prawdę, oddała duszę Bogu z pełnym oddaniem. Maryja w stroju Królowej odwiedza ją tuż przed śmiercią, by zabrać do siebie.

S.B. George Willmann

Profes wieczysty w zakonie księży Jezuitów (petycja Kościoła na Filipinach)
Ur. 29 czerwca 1897 - Brooklyn, New York, USA
Zm. 14 września 1977- Fordham, New York, USA
Proces beatyfikacyjny – w toku

Fr. George J. Willman SJ (29 czerwca 1897 - 14 września 1977) był jezuitą, sługą Bożym, uznawany za ojca "Filipińskich Rycerzy Kolumba". Urodzony w USA, otrzymał obywatelstwo Filipin, w nagrodę za wieloletnią pracę misyjną w tym kraju.

Wczesne życie i edukacja

George J. Willmann urodził się na Brooklynie, w New York'u 29 czerwca 1897. Jego rodzicami byli William Godfrey Willmann i Julia Corcoran Willmann. George miał dwu braci Edwarda i Williama Juniora oraz cztery siostry: Miriam, Dorothy, Ruth i Agnes. Dwie siostry, Ruth i Agnes wstąpiły do zakonu Franciszkanek Misjonarek Maryi (Franciscan Missionary of Mary), gdy osiągnęły dorosłość.

Od 1902 do 1908, Willmann był uczniem w Szkole Gramatyki im. Naszej Pani Dobrej Rady (Our Lady of Good Counsel Grammar School) w Brooklynie. Od 1908 do 1913 - Liceum Męskiego (Boys High School) na Brooklynie.

15 sierpnia 1915 Willmann wstąpił do Seminarium księży Jezuitów (Society of Jesus Seminary) w Poughkeepsie, stan New York. Swój Nowicjat i Juniorat odbył w 1922. Willmann przybył na Filipiny w 1922 jako kleryk, by dokończyć swe studia w Ateneo de Manila i powrócić na teologię do USA w 1925.

Praca misyjna

20 czerwca 1928 Willmann został wyświęcony w Kolegium w Woodstock w Marylandzie przez abp Michael Josepha Curley. Willmann zajął się tercjarzami w Poughkepsie. Willmann pracował jako dyrektor Jezuickiego Seminarium w New York oraz w Biurze Misyjnym od 1930 do 1936. Powrócił na Filipiny w listopadzie 1936 i wykładał w Ateneo de Manila. Również służył jako Prefekt Dyscypliny i Skarbnik Uczelni od 1936 do 1937. W 1937 służył jako Dyrektor Sesji (Session Director ) na pierwszym Narodowym Kongresie Eucharystycznym w Manili i w tym samym czasie został mianowany dziekanem Ateneo de Manila.

W 1938 Willmann stworzył Organizację Katolickiej Młodzieży (Catholic Youth Organization) na Filipinach, która miała cele rekreacyjne. Był kapelanem tej organizacji od chwili jej powstania aż do 1977 r. On również zainicjował Zakon Rycerzy Kolumba 30 czerwca tego samego roku. Był desygnowany na kapelana Rady Manili 1000 (Chaplain of Manila Council 1000), z siedzibą w Intra Muros w Manili, z Jose Galan y Blanco, swoim wieloletnim współtowarzyszem Ateneo de Manila. Za jego poradą powstał Klub Żołnierzy Marynarki Wojskowej i Komitet Moralności (Army-Navy Morale Committee), którego członkami byli też Willmann i biskup pomocniczy Manili, Msgr. Rufino Santos, w 1941 r. Wykładał też w Seminarium św. Józefa Nauki Społeczne. W 1948 został Skarbnikiem tegoż Seminarium. Był wykładowcą w seminarium do 1951.

Willmann był więźniem wojskowym podczas japońskiej okupacji Manili, aresztowano go w Uniwersytecie św.Tomasza w lipcu 1944. Razem z innymi więźniami trafił później do obozu koncentracyjnego Los Banos w prowincji Laguna i został uwolniony przez wojsko amerykańskie w 1945.

1 lipca 1975 Willmann otrzymał filipińskie obywatelstwo. Paszport wręczał mu Prezydent Ferdynand Marcos na mocy Dekretu No. 740 za "akty męstwa i odwagi oraz miłosnej służby dla ludu Filipin".

29 czerwca 1977 Papież Paweł VI nagrodził Willmanna medalem Pro Ecclesia et Pontifice, najwyższą nagrodą, jaką Papież wręcza zwykle osobom świeckim.

Śmierć

Ks. Willmann wyjechał do USA w sierpniu 1977, na 95-tą Doroczną Konwencję Rad (Annual Supreme Council Convention), która miała miejsce 14 - 17 sierpnia w Indianapolis, Indiana. Reprezentował Filipiny, razem z Bro. Nicanor Y. Fuentes i Bro Concelio B. Cagurangan.

Potem odwiedził New York, prawdopodobnie, by się spotkać z siostrami, Ruth i Agnes, franciszkańskimi zakonnicami zamieszkałymi w Roslyn oraz z bratankiem James i siostrzenicą Mary Ruth. Kapłan obawiał się upadku, bo miał słabe kolana. To, czego się obawiał, jednak się wydarzyło w Nowym Yorku i potrzebna była operacja kości udowej. Początkowo leczył się w Szpitalu św. Franciszka w Roslyn. 8 września 1977 przeniósł się do Murray-Weigel Hall. Najprawdopodobniej był to szpital przynależący do księży Jezuitów z Nowego Jorku. Willmann został za jakiś czas wypisany ze szpitala i przebywał w Domu Jezuitów w Fordham. Willmann zmarł 14 września 1977 r. z powodu ataku serca. Ciało Willmana pochowano na cmentarzu Jezuickim w Novaliches, Quezon City, na Filipinach.

Legalność

Rycerze Kolumba zainicjowali swą obecność na Filipinach na początku 1905, lecz Willman dokonał scementowania ich działalności zaraz po wojnie, gdy objął kierownictwo grupą. Kapłan bez przerwy rezydował na Filipinach, począwszy od 1936 r. Pomagał w założeniu licznych innych organizacji, jak na przykład Córki Maryi Niepokalanej (Daughters of Mary Immaculate DMI), które powstały podobnie jak Córki Izabeli (Daughters of Isabella ) w 1951, Bratnie Stowarzyszenie Rycerzy Kolumba (Knights of Columbus Fraternal Association) na Flipinach, Inc (KCFAPI), KC Foundations, Columban Squires i Organizacja Młodzieży Katolickiej (CYO).

Narodowy Komitet Wykonawczy (National Executive Committee) prowadzony przez byłego Szefa Sprawiedliwości Hilario Davide Jr. I Pedro Quitorio jako vicePrzewodniczący, zainicjowali proces beatyfikacyjny, który ma za cel stwierdzenie świętości tego oddanego sprawie kapłana.

S.B. Francesco Palliola

Profes wieczysty Jezuita, męczennik (Priest of the Jesuits)
Ur. 10 maja 1612 - Nola, Naples, Wlochy
Zm. 29 czerwca 1648 - Dipolog, Zamboanga del Norte, Filipiny
Proces beatyfikacyjny – w toku

Francesco Palliola [Paleola], SJ (10 maja 1612 - 29 czerwca 1648) był włoskim Jezuitą, kapłanem i misjonarzem w Mindanao na Filipinach, który przyjął męczeństwo podczas swej misyjnej posługi wobec tubylczych ludów. Z racji na jego święte życie jego proces beatyfikacyjny otwarto 6 stycznia 2016 w diecezji Dipolog, jest Sługą Bożym.

Życie i chwała

Ks. Francesco urodził się w szlacheckiej rodzinie, w miasteczku Nola koło Neapolu we Włoszech 10 maja 1612 r. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (Jezuitów) w 1637, przybył do Manili w lipcu 1643, zaś do Dapitan w grudniu 1644. Zapoznał się z językiem wizajańskim i w tym języku głosił. Ks Palliola dołączył do grupy 40 jezuitów, w ich ekspedycji na Filipiny. Po podróży trwającej ponad 2 lata, ostatecznie wylądował w Iligan 2 stycznia 1644. Rozpoczął swe misje w Mindanao, skąd trafił do Dipolog, Dapitan i pozostałe okolice Półwyspu Zamboanga, rozszerzając katolicką wiarę wśród tubylców, z Lumadami włącznie.

Ks. Palliola przyjął śmierć męczeńską w Pont (obecne Jose Dalman) 29 stycznia 1648. Został zabity przez Tampilo, katolickiego konwertytę, który postanowił opuścić katolickie wyznanie, lecz którego kapłan namawiał do powrotu na łono wiary katolickiej. Miał zaledwie 37 lat.

Obraz ks. Pallioli ukazujący przebicie jego ciała włócznią, pozostaje w archiwum Banku Centralnego Filipin (Bangko Sentral ng Pilipinas.) Razem z tradycjami, jakie dotrwały do naszych czasów, od chwili jego śmierci i pisemnymi obrazami, jako przypomnienie trwającego wciąż dzieła ks. Pallioli, w sercach ludzi z Półwyspu. Cmentarz, z wyróżniającym się jego skromnym pomnikiem, jest ciągle odwiedzany przez tych, co proszą go o orędownictwo w swoich sprawach.

Sprawa beatyfikacji ks. Palliola to wspólny wysiłek Diecezji Dipolog, Jezuitów i Augustianów Rekolektów, którzy pracowali w tym terenie. W przeddzień otwarcia procesu ks. Pallioli, Beniamino Depalma z diecezji Nola, również posłał wiadomość do swego kolegi biskupa z Dipolog, wyrażając swoją radość i solidarność. Biskup Severo Cagatan Caermare z diecezji Dipolog powiedział: "Jest świadom tego, iż proces mógłby się toczyć we Włoszech, w ojczyźnie, gdzie święty kapłan się urodził, lecz jego miłość Boga, jego misyjny zapał i opieka nad ludźmi Półwyspu Zamboanga, szczególnie Subanon lumad, czynią go "prawdziwym obywatelem Mindanao". Dodał jeszcze, że mimo upływu 400 lat, ks. Palliola nie przestaje się troszczyć o swoją "ojczyznę z wyboru" aż do dziś, orędując za ludźmi w potrzebie - włącznie z rybakami, którzy stworzyli obyczaj, aby się modlić na jego mogile o dobry połów.

Gdy rozpoczęto proces beatyfikacji, poszukiwania trwają, aby zdobyć dowody o autentyczności jego życia, popularności jego osoby, o cudach przypisywanych jego orędownictwu.

Teksty zaczerpnięte z Wikipedii, tłumaczenie własne amatorskie z języka angielskiego wykonał x. Jarek Wiśniewski. Tekst ma charakter brudnopisu.

Metro Manila
24 września 2016