JAPONIA, GUAM I HISZPANIA

Tak się składa, że Filipiny mają w chwili obecnej dwu Świętych i dwu Błogosławionych oraz kilkunastu Świątobliwych (Venerabilis), z czego większość oddała życie poza granicami Filipin. Święci Lorenzo Ruiz i Pedro Calungsod, pochodzący z Filipin, oddali swe życie w Japonii i na Mariańskich Wyspach. Natomiast Błogosławieni hiszpańskiego pochodzenia to O. José María i Jezuita San Vitores. Pierwszy urodził się na Filipinach i spędził tam młodość, oddał życie w Hiszpanii w trakcie wojny domowej, a drugi Jezuita San Vitores zginął razem z katechetą Calungsodem na wyspie Guam, na archipelagu Marianów.

I. ŚWIĘCI POCHODZĄCY Z FILIPIN

Święty Wawrzyniec Lorenzo Ruiz

Urodzony ok. 1600 r. - Manila, Filipiny

Zmarł tragicznie śmiercią męczeńską w Nagasaki 29 września 1637 r.

Beatyfikowany – 18 lutego 1981 r.

Kanonizowany – 18 października 1987 r.

1. Patron Filipin

Zginął podczas prześladowania chrześcijan w Japonii, w Nagasaki.

Syn Chińczyka i Filipinki z osiedla Binondo w Manili. Znał zarówno język chiński jak i tagalog - filipiński. Był ministrantem w Binondo. Kilka lat pobierał nauki u Dominikanów.

Uzyskał tytuł kaligrafa ze względu na ładny charakter pisma.

Ożenił się z Filipinką Rosario, mieli dwójkę chłopców i córkę. Prowadził pokojowe i zgodne, w miarę dostatnie życie.

Pewnego razu w 1636 r. fałszywie oskarżono go o zabicie pewnego Hiszpana. By się ratować, siadł na łódź z trzema dominikanami:

Św. Antonio Gonzalez, Św. Wilhelmem (Guillermo) Courtet i Św. Michałem (Miguel) de Aozaraza oraz z japońskim księdzem, Św. Wincentym (Vicente) Shiwozuka de la Cruz i świeckim, chorym na trąd, Św. Łazarzem (Lázaro) z Kyoto.

Ruiz z towarzyszami udali się do Okinawy 10 czerwca 1636, z pomocą ojców Dominikanów i ks. Giovanni Yago.

2. Męczeństwo

Szogunat Tokugawa prześladował chrześcijan dokładnie w tym czasie, gdy Ruiz dotarł do Japonii. Misjonarze zostali aresztowani i zamknięci w więzieniu. Po dwu latach przetransportowano ich do Nagasaki. Tam doznali wszelakich tortur. 27 września 1637 Ruiz z towarzyszami był zabrany na wzgórze Niszizuka, gdzie torturowano ich przez podwieszenie głową w dół. Ten rodzaj tortury nazywano tsurushi (釣殺し) po japońsku lub horca y hoya (ang."gallows and pit").

Z założenia metoda miała być wyjątkowo bolesna. Mimo, że więzień był związany, to jednak jedna ręka była wolna w tym celu jedynie, by dać znak, że więzień się poddaje. Poddawszy się, daje do zrozumienia, że zdradza wiarę w Chrystusa. Ruiz takiego znaku nie uczynił, bo nie miał takiego zamiaru. Zmarł z powodu utraty krwi. Ciało jego zostało spalone, a prochy wrzucone do morza.

Zgodnie z raportem, jaki wykonano po łacinie przez misjonarzy i wysłano do Manili, Ruiz miał zadeklarować przed śmiercią: ''Ego Catholicus sum et animo prompto paratoque pro Deo mortem obibo. Si mille vitas haberem, cunctas ei offerrem." ("Jestem katolikiem i szczerze przyjmuję śmierć dla Boga. Gdyby mi przyszło żyć 1000 razy, tyle razy bym postąpił tak samo.")

3. Proces beatyfikacji i kanonizacji

Positio Super Introductione Causae napisał szanowany kapłan Dominikanin Fidel Villarroel O.P. Ruiz . Beatyfikacja miała miejsce w czasie papieskiej wizyty na Filipinach w 1981 r. Była to pierwsza beatyfikacja w historii, ogłoszona poza terytorium Watykanu.

Kanonizacji natomiast dokonano18 października 1987 r.

Była to pierwsza kanonizacja Filipińczyka.

4. Cud

Jego kanonizacja bazuje na cudzie, jaki miał miejsce w 1983 r. Cecilia Alegria Policarpio, dwuletnie dziecko cierpiące na atrofię mózgu tzw. "wodogłowie" (hydrocephalus), zostało uzdrowione na skutek modlitwy rodziców i krewnych, którzy prosili Wawrzyńca o wstawiennictwo. Diagnozę postawiono zaraz po urodzeniu w Magsaysay Medical Center. Uzdrowienie natychmiastowe i całkowite nie da się naukowo wytłumaczyć.

Święty Piotr (Pedro) Calungsod

Świecki, młody człowiek z Archidiecezji Cebu, katecheta, męczennik Mikronezji

Urodzony 21 lipca 1654 r. - Ginatilan, wyspa Cebu, Filipiny
Zmarł 2 kwietnia 1672 r. - Tumon, Guam

Nihil Obstat - 7 października 1994

Beatyfikowany - 5 marca 2000 przez Jana Pawła II

Kanonizowany - 21 października 2012 przez Benedykta XVI

1. Biografia

Święty Pedro Calungsod (łac. Petrus Calungsod) (1654 - 1672), znany również jako Peter Calungsod lub Pedro Calonsor, był emigrantem wyznania rzymsko-katolickiego, zakrystianinem i misjonarzem katechetą, który wspólnie z jezuickim misjonarzem Diego Luis de San Vitores cierpiał z powodu wiary i przyjął męczeństwo na wyspie Guam w trakcie wykonywania pracy misyjnej w 1672 r.

2. Misje i męczeństwo

W trakcie pobytu na Guam, Calungsod głosił chrześcijaństwo ludziom z plemienia Chamorro, poprzez katechizację i chrzest dzieci oraz dorosłych w warunkach wysokiego ryzyka, prześladowań i śmierci. Dzięki staraniom Calungsoda i ks. Vitores, wielu Chamorros przyjęło Chrystusa i stało się katolikami. Beatyfikacja miała miejsce 5 marca 2000 roku, kanonizacji dokonał Benedykt XVI w Watykanie 21 października 2012.

3. Kontrowersje na temat pochodzenia.

O dzieciństwie świętego niewiele wiadomo. Z dokumentów wynika, że był Wizajanczykiem. Historycy mówią o nim również, że był Ginatylanczykiem z Cebu lub Hinunanganczykiem z południowego Leyte z powiatu Molo, z miasteczka Iloilo. Ze wszystkich możliwych wersji najbardziej prawdopodobne są: Molo, Giliolo i Ginatilan. Wszystkie te miejscowości znajdują się w okolicach wielkiej wyspy Cebu. Okolice, gdzie najczęściej spotyka się ludzi o nazwisku Calungsod, są w Ginatilan. W trakcie procesu beatyfikacyjnego mieszkańcy tych okolic najwięcej czynili starań, by do tej beatyfikacji doszło, najczęściej też nazywali go swym rodakiem.

Mieszkańcy Ilongg z kolei twierdzą, że w czasach hiszpańskich, termin Visayan miał wyłącznie odniesienie do ludzi z wysp Negros i Panay, podczas gdy mieszkańców wyspy Cebu i Bohol, Hiszpanie nazywali "Pintados".

Jeśliby narodził się w Cebu, nazwano by go "Calonsor El Pintado" zamiast "Calonsor El Visayo". Termin "Visayan" zastosowano w odniesieniu do Cebuańczyków (Bohol i Leyte) dopiero po roku 1700. Mimo to, naukowcy rozpatrują tę dychotomię "wizajańsko-pintadańską" jako prawdopodobną, zgodnie ze słowami jezuickiego historyka o nazwisku John N. Schumacher S.J. Powiada on mianowicie, że Pedro "mógł pochodzić z jakiejkolwiek wizajańskiej wyspy."

Rodzina o nazwisku Calungsod z miasteczka Iloilo twierdzi, że reprezentuje najstarszą gałąź, bowiem najstarszy dokument chrzcielny z takim nazwiskiem ma datę ok. 1748, najstarsze dokumenty z Cebu i Leyte mają datę 1828 i 1903. Nie zważając na te dyskusje, jedno jest pewne, że wszystkie te miejscowości należą do diecezji Cebu i to jest ojczyzna Calungsoda.

4. Studia i pobyt na wyspie Guam

Jest wielce prawdopodobne, że Piotr odbył swą edukację w głównej jezuickiej szkole katechetycznej, gdzie również studiował język hiszpański. Tam najprawdopodobniej rozwinął talent muzyczny, malarski i aktorski. Nauczył się ciesielstwa, co miało być bardzo potrzebne na misjach.

W 1668 Calungsod w wieku 14 lat, jako wzorowy student był wytypowany jako towarzysz misjonarzy, hiszpańskich jezuitów na wyprawę, na "Wyspy Złodziei" (Islas de los Ladrones) z czasem przemianowane na "Mariańskie", dla uczczenia Maryi oraz sponsorki tej wyprawy: Marii Anny Austriaczki, królowej regentki Hiszpanii.

Calungsod towarzyszył księdzu Diego San Vitores na wyspę Guam, by katechizować rdzennych mieszkańców nazywanych Czamorami (Chamorros). Życie misjonarzy na wyspie nie należało do łatwych z powodu rzadkich i nieregularnych dostaw. Miejscowa dżungla była trudna do pokonania, a poza tym wyspę nękały częste tajfuny. Misja jednak przetrwała, wielu tubylców przyjęło chrzest.

5. Męczeństwo

Pewien Chińczyk o nazwisku Czoko (Choco), zesłany na Guam za przestępstwa pospolite, zaczął rozsiewać plotki, że woda, jaką misjonarze używają do chrztu, jest otruta. Ponieważ niektóre chore dzieci, ochrzczone przez misjonarzy faktycznie zmarły, wielu uwierzyło plotkom i posądzało misjonarzy, że są winni tych zgonów. Czoko znalazł wspólników w osobie macanjas (znachorów) i urritaos (podrostków), którzy nie lubili misjonarzy. Misjonarze zmuszeni do ucieczki, podróżowali razem z zaprzyjaźnionym przewodnikiem Stefanem (Esteban).

Calungsod i San Vitores przybyli do odległej guamańskiej wioski Tumon 2 kwietnia 1672. Tam się dowiedzieli, że żona wioskowego wodza o imieniu Mata'pang właśnie urodziła córeczkę, którą misjonarze zachęcali, by w pośpiechu ochrzcić dziecko. Ojciec dziecka, pod wpływem plotek Czoko, sprzeciwiał się temu. Aby przeczekać gniew wodza, misjonarze z grupą wiernych oddalili się na brzeg morza i tam wykonywali pobożne pieśni. Zaprosili również wodza, by się z nimi pomodlił, lecz on w gniewie odpowiedział, że ma dość chrześcijańskich nauk i ma gdzieś ich Boga.

Zdeterminowany, by zabić misjonarzy, Mata'pang odwiedził sąsiednią wioskę i zwerbował poganina Hirao. Poganin wykręcał się, bo zachowanie misjonarzy wywołało w nim sympatię. Ustąpił jednak, gdy wódz nazwał go "tchórzem".

Podczas nieobecności wodza, pod naciskiem matki dziecka, która była chrześcijanką,  misjonarze dokonali chrztu. Mata'pang dowiedziawszy się o chrzcie, wpadł w furię. Wymierzył włócznią w kierunku Calungsoda, lecz temu udało się uniknąć ciosu. Świadkowie zdarzenia opowiadają, że mógł on uciec, lecz postanowił bronić księdza Vitoresa.

Ci, co znali dobrze Calungsoda, wiedzieli o jego sile i mistrzostwie w dziedzinie walki. On mógł się skutecznie bronić przed uzbrojonymi. Ksiądz Vitores jednak zabronił swym towarzyszom, by używać w walce broni.

Calungsod uderzony włócznią w plecy, upadł. W tym momencie Hirao podbiegł i zadał śmiertelny cios maczetą w głowę katechety. Vitores podbiegł, by udzielić mu rozgrzeszenia i w tym momencie, sam przyjął również śmiertelny cios.

Mata'pang zabrał krucyfiks San Vitoresa i bluźniersko rozbił o duży kamień, klnąc na Boga. Następnie przywiązał duże kamienie do stóp męczenników i utopił ich ciała w Tumon Bay.

Męczeństwo Calungsoda In Odium Fidei (z nienawiści do wiary), zostało stwierdzone przez kościół katolicki. Uznano oficjalnie, że Calungsod zmarł podczas prześladowań, jakie wynikły z powodu jego pracy ewangelizacyjnej.

6. Beatyfikacja

Miesiąc po męczeństwie ks. San Vitores i katechety Calungsoda, rozpoczęto proces beatyfikacyjny w odniesieniu do kapłana wyłącznie. Zdarzenia natury politycznej jednak spowalniały proces.

Gdy nowo powstała diecezja Hagåtña, przygotowywała się do obchodów 20-tej rocznicy swego istnienia w 1981, podjęto na nowo starania z 1673, dotyczące osoby Diego Luís de San Vitores. Stare manuskrypty odnaleziono i beatyfikacja kapłana na ich podstawie, miała miejsce 6 października 1985 r.

Beatyfikacja spowodowała wzrost zainteresowania osobą Calungsoda i zapoczątkowała kolejny proces beatyfikacyjny w odniesieniu do katechety-męczennika. W 1980 Kardynał Arcybiskup Diecezji Cebu - Ricardo Cardinal Vidal poprosił o natychmiastowe wszczęcie procesu beatyfikacji i kanonizacji Pedro Calungsoda.

W marcu 1997 Kongregacja do spraw Świętych, zaaprobowała diecezjalne akta dotyczące beatyfikacji. Tego samego roku Kardynał Vidal delegował ks. Ildebrando Leysona w charakterze vicepostulatora tej sprawy, w celu ogłoszenia Positio Super Martyrio (świadectwa o męczeństwie) do potwierdzenia w kongregacji. Positio, które całkowicie bazowało na dokumentacji błogosławionego San Vitoresa, było sformułowane ostatecznie w 1999.

Głębokim pragnieniem Jana Pawła II było włączenie młodego Azjaty na listę świętych, w Roku Jubileuszowym, toteż zatwierdził on dekret super martyrio (dotyczący męczeństwa) Calungsoda i ustalił datę beatyfikacji na 5 marca 2000 r. z miejscem ogłoszenia na Placu św. Piotra w Watykanie.

O życiu i charytatywnym działaniu Calungsoda Jan Paweł II zadeklarował: ... Od samego dzieciństwa Pedro Calungsod poświęcił się bez wahania dla Chrystusa, bowiem gdy Chrystus go powoływał, on dobrodusznie odpowiedział na głos Jego wołania. Młodzi czasów obecnych powinni sobie wyobrazić i naśladować ten przykład siły i męstwa, jakie pozostawił po sobie Pedro, bowiem miłość Jezusa zainspirowała go, aby w swym młodym wieku uczył wiary jako katecheta świecki. Opuściwszy przyjaciół i krewnych za namową ks. San Vitoresa udał się na misje do ludzi z plemienia Czamoro (Chamorros). W duchu wiary, wyróżniony Eucharystyczną i Maryjną pobożnością, Pedro rozpoczął wymagający trud i z męstwem stawiał czoło wielu wyjątkowym sytuacjom. Pedro nie opuścił w trudnej chwili misjonarza San Vitorio, lecz jako "mężny żołnierz Chrystusa" wolał umrzeć u boku misjonarza...

7. Orzeczenie świętości

19 grudnia 2011 Stolica Apostolska zaakceptowała cud, który był świadectwem świętości Pedro. Cud zdarzył się 26 marca 2003, kiedy to kobieta z Leyte, której śmierć kliniczną stwierdzono oficjalnie przez akredytowanych lekarzy 2 godziny po zawale serca, ożyła na skutek wstawiennictwa Calungsoda.

Kardynał Angelo Amato był obecny podczas ceremonii ogłoszenia cudu jako przewodniczący. On złożył raport Papieżowi Benedyktowi XVI osobiście w imieniu Kongregacji do spraw Świętych. Benedykt XVI zaaprobował ten raport i osobiście podpisał dekret, potwierdzający autentyczność cudu i wiarygodność. 18 lutego w trakcie Konsystorium ogłoszenia Kardynałów, Amato poprosił Benedykta XVI, aby ogłosił datę kanonizacji kilku nowych świętych. Papież potwierdził wolę kanonizacji na 21 października 2012 w Światowym Dniu Misji, w 340-tą rocznicę męczeńskiej śmierci Calungsoda.

Kanonizacja miała miejsce na Placu św. Piotra. Przy tej okazji Papież podarował Kardynałowi z Filipin Ricardo Jamil Vidal'owi dwa insygnia: inkrustowaną perłami mitrę (pearl-studded mitre preciosa) oraz papieski fanon kremowego coloru (pleated Papal fanon), specjalny strój używany wyłącznie przez papieży w rzadkich liturgicznych okazjach. Na ceremonii kanonizacji, spośród 7 świętych Calungsod był jedynym, który nie posiadał relikwii pierwszej klasy, bowiem jego ciała nie wydobyto z morza. Była natomiast relikwia drugiej kategorii, czyli narzędzie zbrodni, jakiego użyto do zabicia Pedro.

Papież podkreślił w swej homilii kanonizacyjnej, że Calungsod otrzymał w chwili śmierci odpuszczenie grzechów, z ust męczennika San Vitores'a, w momencie poprzedzającym jego własną śmierć. Drugi święty Filipińczyk jest czczony 2 kwietnia wspólnie z błogosławionym Diego Luis de San Vitores 'em. Gdyby ten dzień wypadał w Wielkim Tygodniu, można przesunąć go na sobotę przed Niedzielą Palmową.

Sobota jest dniem czci św. Pedro Calungsoda.

8. Miejsce narodzin

Wiele wizajańskich wysp pretenduje do tytułu rodaków św. Pedro Calungsoda.

Na podstawie świadectw z parafii Ginatilan, Cebu ustalono, że istnieją świadectwa o tym, jakoby istniało trzech braci Calungsod, którzy mieszkali w Ginatilan na wyspie Cebu, a jeden z nich o imieniu Valerio wyemigrował w połowie XVII wieku do Iloilo, gdzie rodzina Calungsod ma wielu potomków.

II. BŁOGOSŁAWIENI FILIPIŃCZYCY

Błogosławiony Diego Luis de San Vitores

12 listopada 1627 – 2 kwietnia 1672. Hiszpański jezuita misjonarz, który zorganizował pierwszy kościół na wyspie Guam. Uważa się również, że właśnie on zapoczątkował obecność Hiszpanów na Wyspach Mariańskich. On również nadał im imię na cześć Królowej Marii Austriaczki.

1. Dzieciństwo - młodość - powołanie

Syn szlachcica, otrzymał na chrzcie imiona Diego Jerónimo de San Vitores y Alonso de Maluendo. Urodził się 12 listopada 1627 w Burgos, w Hiszanii. Jego rodzice to Don Jerónimo de San Vitores i Doña María Alonso Maluenda. Jego rodzice próbowali go przekonać do obrania kariery wojskowej, lecz Vitores wolał zajęcia duchowne. W 1640 wstąpił do nowicjatu księży Jezuitów i został wyświęcony w 1651 r.

Był w sercu przekonany, że powinien pójść na misje do krajów pogańskich i otrzymał zgodę na wyjazd do Filipin. W 1662, po drodze do Filipin, zrobił przystanek na wyspie Guam i złożył sobie przysięgę, że jeszcze tutaj powróci. Dzięki swym układom na dworze królewskim, udało mu się przekonać króla Filipa IV i królową Marię Annę Austriaczkę, by wydali rozkaz o stworzeniu misji na Wyspie Guam.

2. Męczeństwo

Tutaj losy błogosławionego splatają się z losami św. Pedro Calungsoda, którego błogosławiony zabrał jako swego towarzysza i katechizatora. Podobnie jak w biografii Pedro, możemy tutaj znaleźć historię o filipińskim Chińczyku Czoko, który emigrował lub też został zesłany do plemienia Chamorro zamieszkującego Guam, za swe przestępstwa pospolite. Tenże osobnik utrudniał prowadzenie misji, głosząc tubylcom, że woda chrzcielna jest otruta. W rzeczy samej, niektóre chore dzieci otrzymawszy chrzest, po jakimś czasie umierały.

Mimo to, pewna liczba ludzi przyjęła chrzest. Wśród nich była żona jednego z miejscowych wodzów o imieniu Matapang. Miała zamiar ochrzcić swą córkę, ale mąż się sprzeciwiał i bluźnił, obiecując misjonarzom zemstę. Znalazł wspólnika o imieniu Hurao, który początkowo nie wykazywał chęci współpracy w zbrodni, ale nazwany tchórzem zmienił zdanie.

3. Misje na Wyspie Guam

Vitores podróżował przez Meksyk, gdzie spotkał się z odpowiedzialnym za Guam i Filipiny, wicekrólem. Jak jednak już było wspomniane, miał on wysoką estymę u pary królewskiej i wykorzystał swe wpływy, by dopiąć celu. W 1668 wypłynął z Acapulco do Guam. Nazwał wyspy otaczające Guam, imieniem królowej regentki Marii Anny Astriaczki i Wyspami Mariańskimi. Uczcił w ten sposób pośrednio również patronkę królowej, Najświętszą Marię Pannę.

Misjonarze przybyli na Guam do miejscowości Hagåtña i doznali gościnności ze strony wodza o imieniu Kepuha. Rodzina wodza Kepuha podarowała misjonarzom skrawek ziemi w celu pobudowania misji. W dniu 2 lutego 1669 Vitores poświęcił pierwszy kościół w miejscowości Hagåtña i nazwał pw. "Słodkiego Imienia Maryja" ("Dulce Nombre de Maria").

Wódz Kapuha zmarł w 1669. W tym czasie relacje misjonarzy z tubylcami Chamorro pogorszyły się. Było kilka napadów na misje, ale też zakończyły się one pokojowym zawieszeniem broni. Mimo, że Vitores starał się naśladować św. Franciszka Ksawerego, który nie używał wojska na misjach w Indii, był jednak zmuszony do zaproszenia żołnierzy na Guam.

W 1672 r. powstały 4 nowe kościoły, między innymi w Merizo.

Sprzeciwy tubylców popierali makahnas i kakahnas (tubylczy kapłani i kapłanki) z plemienia Chamorow (Chamorri). Na wyspie panował matriarchat i porządki hiszpańskie nie odpowiadały wielu poganom.

4. Śmierć

2 kwietnia 1672 wódz Matapang i poganin Hurao przybyli do wioski z zamiarem zabicia San Vitoresa i jego visajanskiego katechety, Pedro Calungsoda. Gdy wódz Matapang powrócił, okazało się, że jego córeczkę, za namową matki dziecka, misjonarze ochrzcili. Wtedy, rozwścieczony postanowił spełnić groźby, jakie już wcześniej wypowiadał pod adresem misjonarzy.

Pierwszy atak wodza, dobrze wytrenowany Calungsod odparł, ale gdy Vitores upomniał go, by nie używać broni, Pedro się poddał i został zaatakowany przez Hurao. Otrzymał cios włócznią w plecy i maczetą w głowę. Błogosławiony Vitores zdążył udzielić rozgrzeszenia filipińskiemu katechecie, lecz w tym samym momencie sam doznał śmiertelnego ciosu.

Bluźniercy zniszczyli misyjny krzyż, rozbijając go o kamień. Ciała dwojga misjonarzy związano, przymocowano do nich ciężkie głazy i wrzucono do morza tak, by nie wypłynęły. Relikwie się nie zachowały.

Po zamordowaniu misjonarzy, wojska hiszpańskie podkupiły część wodzów, zaś pozostałych, którzy stawiali opór, wytępiły. Powstanie i wojny hiszpańsko-czamorskie trwały ponad 25 lat. Do zwycięstwa Hiszpanów, przyczyniły się podobnie jak w Ameryce, choroby i epidemie przywiezione z Europy.

W niektórych źródłach, błogosławiony Diego Luis de San Vitores, jezuicki misjonarz jest wymieniany na liście "świętych Filipińczyków". Dzieje się tak, ponieważ wiele lat przeżył na Filipinach i pracował na Guamie, w towarzystwie filipińskiego katechety i męczennika Pedro Calungsoda. Ponadto, o jego kanonizację starały się dwie filipińskie archidiecezje: Manila i Agana.

Błogosławiony Eugenio Sanz-Orozco Mortera

Kapłan ze Zgromadzenia braci mniejszych kapucynów.
Urodzony 5 września 1880 - w Manili, na Filipinach.
Zmarł 17 sierpnia 1936 - w barakach Montana, Madryt, Hiszpania.
Beatyfikowany - 13 października 2013 przez kardynała Angelo Amato, SDB

Błogosławiony José María de Manila

W chwili narodzin Eugenio del Saz-Orozco Mortera.
5 września 1880 – 17 sierpnia 1936.
Hiszpańsko-filipiński katolik i błogosławiony. Był kapłanem w zgromadzeniu braci Mniejszych Kapucynów. Został ogłoszony błogosławionym Kościoła katolickiego. 

1. Biografia

José María urodził się w mieście Manila, na Filipinach. Jego rodzice byli Hiszpanami. Don Eugenio del Saz-Orozco de la Oz, był ostatnim hiszpańskim burmistrzem Manili, mama nazywała się Doña Felisa Mortera y Camacho. Jako młodzieniec studiował w Ateneo de Manila University, w Colegio de San Juan de Letran, oraz w University of Santo Tomas. Mieszkał na Filipinach 16 lat, czyli całą młodość.

Kontynuował studia w Hiszpanii, lecz nie starał się o świecki urząd. Wstąpił do Zgromadzenia Kapucynów. Niższe święcenia otrzymał w Lecaroz w prowincji Navarra 4 października 1905, śluby wieczyste złożył 18 października 1908. Święcenia kapłańskie otrzymał 30 listopada 1910.

W sercu uważał się za Filipińczyka i zgłaszał pragnienie powrotu na Filipiny, by służyć lokalnemu kościołowi, pomimo upadku dominacji hiszpańskiej w 1898 na skutek Filipińskiej Rewolucji i hiszpańsko-amerykańskiej wojny. Okoliczności jednak w Hiszpanii były niesprzyjające, zwłaszcza po pierwszej wojnie światowej, kiedy to masowa bieda wymagała ze strony kapłanów wielkiego poświęcenia.

Światowy kryzys w 1929 jeszcze pogorszył sytuację, a wśród biedoty szerzyły się nastroje antykatolickie i antyklerykalne. Generałowie skorzystali z koniunktury i wzięli władzę w swe ręce w 1936, co wzbudziło jeszcze większy sprzeciw i wojnę w lipcu 1936 r. Aresztowano wielu kapłanów i odebrano im własność. 17 sierpnia 1936 r. na O. José María wykonano egzekucję w ogrodach dzielnicy Montaña, w wojskowych barakach Madrytu.

2. Beatyfikacja

W dniu 27 marca 2013 Papież Franciszek zaaprobował opinię Kongregacji do spraw Świętych, że O. José María i 521 Towarzyszy zostało zamordowanych z powodu "nienawiści do wiary rzymsko-katolickiej", co umożliwiło ich beatyfikację.

Ci męczennicy XX wieku, zamordowani podczas wojny cywilnej, zostali beatyfikowani 13 października 2013 r. w Tarragonie w Hiszpanii. Mszy Beatyfikacyjnej przewodniczył Kardynał Angelo Amato SDB, prefekt Kongregacji do spraw Świętych, który odczytał List Apostolski z deklaracją, że męczennicy są Błogosławieni, a ich pamięć ma być czczona 6 listopada, wspólnie z wcześniej beatyfikowanymi męczennikami hiszpańskiej wojny domowej.

Teksty zaczerpnięte z Wikipedii, tłumaczenie własne amatorskie z języka angielskiego wykonał x. Jarek Wiśniewski. Tekst ma charakter brudnopisu.

Metro Manila
24 września 2016